Βαρέα και ανθυγιεινά

κεφάλαιο 15

Επιστρέφοντας στο σπίτι μου τηλεφώνησα στον Ιάσωνα και τον ρώτησα αν είχε όρεξη να βγούμε το βράδυ για κανένα ποτό, εκείνος όμως μου είπε πως είχε κανονίσει και το αφήσαμε για κάποια άλλη φορά.

Έξω είχε βραδιάσει και βαριόμουν αφόρητα, δεν ήθελα να καθίσω μέσα και έτσι τηλεφώνησα στον Μάνο. Δεν το σήκωνε και του έστειλα μήνυμα. Ήξερα ότι θα βγαίνανε με την Όλγα και θα την πήγαινε στου Στάθη, απλά ήθελα να σιγουρευτώ πως δε θα ήταν και η τρελή η φιλενάδα της μαζί... Περίμενα μήπως μου απαντούσε στο μήνυμα μου αλλά αυτό δεν έγινε μέσα στην επόμενη μισή ώρα και έτσι αποφάσισα να το ρισκάρω, στο κάτω κάτω σκέφτηκα, πως εκείνος μου είχε πει πως δεν θα πήγαινε μαζί τους.

Έκανα μπάνιο, ξυρίστηκα και έβαλα λίγη από την κολόνια μου. Έπειτα φόρεσα ένα μαύρο παντελόνι, ένα πουκάμισο και τέλος το δερμάτινο τζάκετ μου. Το μπαράκι δεν ήταν πολύ μακριά, αλλά προτίμησα να πάρω το αυτοκίνητο. Έξω έκανε κρύο και ψιλό έβρεχε, αργότερα ο καιρός ίσως χειροτέρευε και μετά το κρύωμα που είχα περάσει δεν είχα όρεξη να ανέβω στην μηχανή και να υποτροπιάσω. Εκτός αυτού είχα σκοπό να επιστρέψω με παρέα, οπότε δεν ήταν ανάγκη η αποψινή τυχερή να ταλαιπωρηθεί πάνω στην μηχανή, θα την ζόριζα αρκετά στο σπίτι αργότερα!

Είκοσι λεπτά αργότερα βρισκόμουν στο παρκινγκ του μαγαζιού και κοίταζα γύρω μου μήπως και έβλεπα το αυτοκίνητο του Μάνου. Προχώρησα προς την είσοδο και χαιρέτησα τον πορτιέρη, ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες για μερικά λεπτά και έπειτα διέσχισα τον φαρδύ προθάλαμο για να μπω στον κύριο χώρο του μαγαζιού. Είχε πολύ κόσμο και η μουσική ακουγόταν δυνατά από τα τεράστια ηχεία. Όσο περπατούσα προς το κεντρικό μπαρ παρατηρούσα τον κόσμο που χόρευε γύρω μου και διέκρινα κάποια γνώριμα πρόσωπα. Ένας τύπος έπεσε σχεδόν πάνω μου μιας και κοίταζε αλλού ζητώντας μου συγνώμη αλλά μόλις είδε ότι ήμουν εγώ χαμογέλασε και έκανα το ίδιο.

«Άρη, φίλε! Καιρό έχουμε να σε δούμε!» Ο Πέτρος ήταν φίλος από παλιά, καλό παιδί και μπεσαλής, πολλά βράδια στο παρελθόν είχαμε διασκεδάσει μαζί.

«Πέτρο εδώ είσαι ακόμα; Άκουσα ότι ετοιμαζόσουν να μπαρκάρεις...» μιλήσαμε λίγο και κανονίσαμε ότι θα τα λέγαμε μια άλλη φορά. Του ανέφερα ότι έψαχνα τον Μάνο και μου είπε ότι κάπου τον είχε πάρει το μάτι του. Τουλάχιστον ήμουν σίγουρος ότι ήταν κάπου εδώ μέσα! Προχώρησα λίγο ακόμα και ένιωσα ένα χέρι να αγγίζει το μπράτσο μου. Η ξανθιά γυναίκα μου χαμογέλασε και ενώ κάτι μου θύμιζε άργησα να καταλάβω ότι ήταν η Αννίτα.