Βαρέα και ανθυγιεινά

κεφάλαιο 8

«Οπωσδήποτε!! Χρειάζομαι επειγόντως έναν καφέ!»

Ξεκίνησα να της περιγράφω την συνάντηση μας στην οικοδομή και την λογομαχία που είχαμε στη συνέχεια. Έπειτα της αποκάλυψα τι έκανα στην μηχανή του και εκείνη χωρίς να πει τίποτα με κοίταζε σοκαρισμένη. Μετά το πρώτο σοκ άρχισε να γελάει και παρέσυρε και εμένα.

«Καλά εμείς μπορεί να γελάμε τώρα αλλά αυτό που έκανες, ήταν πολύ κακό! Θα έχει τρελαθεί και με το δίκιο του θα θέλει να σε σκοτώσει!!»

«Λες να μη το ξέρω...»

«Μπορείς να μου πεις που στο καλό βρήκες το κόκκινο σπρέι;» έδειχνε εντυπωσιασμένη.

«Την στιγμή που κατέβαινα τις σκάλες έξαλλη με τον τρόπο που μου είχε φερθεί, είδα στο πλατύσκαλο ένα κασόνι με διάφορα μικρό εργαλεία και μερικά μπουκαλάκια σπρέι, χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα άρπαξα το ένα και... βουαλά!! Η καλλιτεχνική μου φύση, καταπιεσμένη όπως ήταν βρήκε διέξοδο στην μηχανή του, ούτε που ξέρω τι ζωγράφιζα πάνω της, λουλούδια, καρδούλες, αστεράκια!! Χάλια την έκανα!!»

«Φαντάζομαι πως το ξέρεις, αν δεν βγει το σπρέι από τη μηχανή του θα περάσεις δύσκολα στην καινούρια σου δουλειά, θα σου κάνει τη ζωή κόλαση!!» είχα την εντύπωση πως και να έβγαινε το σπρέι πάλι δεν θα με άφηνε να την γλιτώσω «Και το χειρότερο ήταν ότι θα είχε όλο το δίκιο με το μέρος του!!» όσο το σκεφτόμουν στο μυαλό μου έρχονταν τα χειρότερα σενάρια,

«Ναι... να σου πω, μήπως να έπαιρνες τηλέφωνο αυτό το καλό παιδί τον Μάνο, που απ'οτι μου είπες περάσατε εκπληκτικά χθες το βράδυ και να τον ρωτούσες σε τι κατάσταση βρίσκετε ο άλλος ο αγριάνθρωπος;» έσμιξα τα χείλη μου και πήρα το ύφος της παράκλησης.

«Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να ξέρεις;» με όσο θάρρος είχα κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και εκείνη έπιασε το κινητό της για να του τηλεφωνήσει. Πέντε λεπτά αργότερα το έκλεισε και αναστέναξε,

«Ωχ!» αναφώνησα «Τι αναστεναγμός ήταν αυτός;» καθόλου δεν μου άρεσε.

«Διπλός! Πρώτον επειδή είμαι ερωτευμένη και δεύτερον γιατί μου είπε ότι μόλις έφυγες, ο Άρης πήρε τη μηχανή του και εξαφανίστηκε! Α! παρεμπιπτόντως ο Μάνος μου είπε να σου μεταφέρω ότι είσαι καταπληκτική ζωγράφος!» δάγκωσα το κάτω χείλος μου σκεφτική,

«Να σου πω... δε πάμε να διαλέξω κανένα κολάν και κανένα αθλητικό παπούτσι; Προβλέπω ότι από εδώ και πέρα θα έχω πολλά πρωινά ελεύθερα!» Η Όλγα άρχισε να γελάει αλλά εγώ ήξερα ότι είχα μπλέξει για τα καλά. Το μόνο που θα με έσωζε αυτή τη στιγμή ήταν αν ο Άρης, είχε χιούμορ και εκτιμούσε και εκείνος το ταλέντο μου στη ζωγραφική όπως και ο Μάνος!