Lost in Harry Potter

New Life

'Wat is er met haar?' vroeg Sirius. 

'Tops is ook aan het bevallen,' zei ik, terwijl Sirius met een koude, natte doek mijn gezicht depte, die glom van het zweet. 

'Tops redt het wel,' zei hij mat, 'ik heb Severus iets beloofd.' 

Ik glimlachte door de pijn heen, 'noemde je hem nou serieus "Severus"?' 

Sirius keek me waarschuwend aan, en door de pijn heen lachte ik, 'sorry.'

Madame Plijster kwam terug met een drankje, 'drink dit liefje, tegen de pijn,' glimlachte ze. Dankbaar goot ik de inhoud van het glas naar binnen, en al na een paar minuten begon te ergste pijn af te nemen. 

'Madame Plijster, ik weet niet of het hier wel veilig is om te blijven,' zei Sirius. 

'We verhuizen pas, als ík zeg dat het niet meer veilig is, jongeman,' glimlachte madame Plijster. 'Ik weet dat Jeweetwel op weg is hierheen, iedereen weet dat hij op weg is hierheen, Harry Potter is gezien op het terrein, dan is het niet moeilijk te bedenken dat Jeweetwel hem op de hielen zit.' 

Sirius gaf geen antwoord. Ik leunde achterover in de kussens, en keek naar hem. Ik kon zien dat hij niet zo goed wist wat te doen, bij mij blijven, of op zoek gaan naar zijn peetkind. 

'Sirius,' ik legde mijn hand op die van hem, en hij keek me aan, 'hm?'

'Je wilt op zoek naar Harry, of niet?' vroeg ik. 

Sirius knikte, 'ja, eigenlijk wel,' gaf hij toe, 'maar ik wil jou ook niet alleen laten.'

'Maar ik red me wel. Ik heb madame Plijster om me hierbij te helpen,' zei ik, 'Severus hoeft het niet te weten.' 

Hij keek me aan, en hij streek met een vinger langs mijn wang, 'daar is de oude jij weer,' glimlachte hij, een tikje mistroostig. 

'Ik ben nooit weggeweest!' ik gaf hem een klap tegen zijn schouder, 'ga. Maar wees alsjeblieft voorzichtig.'

'Weet je het echt heel zeker?' vroeg hij opnieuw, en knikte. 

'Ga!' zei ik opnieuw, nu op dringendere toon. 

Hij drukte even een kus p mijn voorhoofd, en liep toen weg. 

Daar lag ik dan, in mijn eentje, met alleen mijn gedachten. Stilletjes vroeg ik me af of vandaag anders zou gaan lopen dan in de boeken. Ja, Sirius leefde nog, dat was anders, maar meer dan dat... Wat had ik naast dat, en de relatie die ik had gekregen met Severus, nou eigenlijk allemaal veranderd? 

Ik probeerde het te bedenken, maar mijn hoofd stond er niet naar. Mijn hart voelde aan als een lood, toen ik bedacht wat een chaos het vannacht zou worden. Dat was niets vergeleken bij de slag die er was geleverd op de avond dat Perkamentus gedood was. Ik beet op mijn lip, en staarde naar het plafond. 

Laat alsjeblieft niet te lang op jezelf wachten kleintje.

Het leek wel uren later, dat ik wakker schoot, van de pijn in mijn buik, en ik slaakte een harde kreet. Madame Plijster kwam vanuit haar hok meteen naar me toelopen, ik zat dubbelgeklapt op bed, holy shit, holy shit het ging gebeuren, dat voelde ik gewoon... 

Mijn blik gleed even naar het raam, en ik zag dat het nog rustig was. 

Godzijdank. 

'Kom, kom, kom, overeind meisje,' madame Pleister hielp me overeind, en controleerde of alles goed was. 

'Prima, prima,' hoorde ik haar mompelen, 'als je er klaar voor bent, kun je beginnen met persen,' zei ze, en keek me aan. 

'S-Sorry, wat?' vroeg ik nogal zwakjes.

'Persen liefje,' herhaalde ze. 'Nu!' 

Ik wilde protesteren, maar mijn lichaam gaf aan, dat het iets anders van plan was, en met alle kracht die ik in me had, perste ik. Net op dat moment, klonk er een oorverdovende knal, en een stuk van de muur van de ziekenzaal stortte in. 

Ik slaakte een kreet, en madame Plijster keek nogal gealarmeerd. 

'Kom mee liefje, we gaan ergens anders heen,' zei ze. Dat meende ze toch niet? Ik wilde protesteren. 

Maar ze sloeg de deken om mijn schouders, en begon me naar de deur van de ziekenzaal te duwen, 'ik weet een veilige plek,' zei ze simpel, en samen liepen we zo vlug mogelijk door de gangen. 

In alle eerlijkheid, was ik best bang. Niet per se om wat er gebeurde, maar wel voor alle mensen in het kasteel, ik was bang voor Sirius, Severus, Harry, Ron en Hermelien. 

Pas toen we op de zevende verdieping waren, had ik door waar ze heen wilde, maar- dat- dat kon toch niet als de kamer al in gebruik was?

Mijn gedachten waren verkeerd, we konden dus wel degelijk de Kamer van de Hoge Nood in. Het was net of we in een replica van de ziekenzaal terecht waren gekomen. 

'Ga liggen liefje,' madame Plijster klonk gehaast. Ik wilde naar één van de bedden lopen, toen er boven onze hoofden, een harde dreun klonk. Het was begonnen. Het was echt begonnen. Ik beet op mijn lip, en had even niet in de gaten dat ik stil was blijven staan.

'Je mag je nu niet af laten leiden,' zei madame Plijster, en ze klonk een tikje streng, 'het is essentieel dat je nu doet wat je moet doen, en dat is je kind ter wereld brengen!' 

Met zachte dwang trok ze me mee naar één van de bedden, en met zachte dwang duwde ze me op het matras. 'Kom op meisje, je kunt het.'

Haar woorden waren zacht, vriendelijk. En ik deed wat ze zei. Maar ik kon ook niet onder de stress uit die ik voelde terwijl ik mijn kindje daar lag te baren.

Ik wilde helpen, ik had het gevoel dat ik mensen in de steek liet. 

'Robin! Houd je hoofd erbij!' madame Plijster knipte voor mijn neus in haar vingers. 'Hoe sneller dit voorbij is, hoe sneller je weer op de been bent!'

Ik knikte, en opnieuw, met alle kracht die ik had, perste ik. En ik voelde wat. 'Wat was dat?!' riep ik, 'wat was dat!?'

'Nog één keer Robin,' zei ze, 'kom op!'

Een laatste keer, en toen, hoorde ik haar. Uitgeput en met gesloten ogen liet ik me achterover vallen. Pas toen madame Plijster had gecontroleerd of ze helemaal oké was, en had gehuild, legde ze me bovenop mijn borst. 

'Gefeliciteerd,' zei madame Plijster zacht. 

Ik veegde een traan weg, en glimlachte, 'wat is ze mooi,' fluisterde ik zachtjes.

'Hoe heet ze?'

'Emma-Lily,' zei ik liefdevol, terwijl ik teder over haar gezichtje wreef. 

Ze was opgehouden met huilen, en lag naar me te kijken. De eerste kennismaking was er, en ik glimlachte. 

'Happy birthday,' fluisterde ik zacht, en gaf haar voorzichtig een kus op haar voorhoofd.