Lost in Harry Potter

The Truth

De rest van de dag, wachtten we geduldig op antwoord, maar dat bleef uit. En hoe verder de dag vorderde, hoe meer zorgen ik me ging maken. Er zou toch niets gebeurd zijn met hem? Misschien was hij zijn galjoen wel verloren? Als dat zo was konden we een antwoord wel vergeten. En wat nou als een van de dooddoeners die nu professor uit liepen te hangen in het kasteel de galjoen gevonden had?

'Robin!'

Nogal ruw werd ik uit mijn doemscenario's getrokken, en keek op. Sirius had me gepord. 

'Als je je zoveel zorgen maakt, ga je toch even in je bol kijken?' zei hij zacht. Zonder antwoord te geven stond ik op, wat al een stuk moeilijker begon te worden, en waggelde de trap op naar onze zolder. 

Mijn buik begon nu echt proporties te krijgen waarvan ik eerlijk gezegd nooit had verwacht dat ik die zou bereiken. En, vergiste ik me? Of voelde ik beweging daarbinnen? Met een glimlach plofte ik op mijn bed neer, en legde mijn handen op mijn buik, 'dag kleintje,' fluisterde ik zacht. Even bleef ik zo zitten, voor ik naar mijn nachtkastje reikte en de bol er vanaf pakte. 

Door de mist heen zag ik Severus door de gangen lopen. Hij was dus druk...

Zo te zien was hij op weg naar het Verweer tegen de Zwarte Kunsten lokaal. Zouden de Kragge's op hun donder gaan krijgen? Ik zuchtte even diep, en liet me met gesloten ogen achterover op het bed vallen. 

Geduld is een schone zaak, Montagne. Als dat je echte naam is tenminste.

'Rob.'

Slaperig deed ik mijn ogen open, 'wazzer?' vroeg ik slaapdronken, en ik kwam overeind. 

Sirius zat op zijn bed, 'je was in slaap gevallen,' glimlacht hij. Ik wrijf in mijn ogen, en kijk naar de bol, die verloren tussen mijn lakens ligt. 

'Heeft hij al antwoord gegeven?' hoor ik Sirius vragen, terwijl ik de bol in mijn handen neem en in de mist kijk. 

Ik pak de galjoen uit mijn zak, en kijk naar de zijkant. 

'Hij zegt dat het wachtwoord "dooddoener" is.' Gaap ik.

'Typisch,' zegt Sirius, met een zuur gezicht. 

'Hé, hij kan er ook niets aan doen dat hij er geen beter wachtwoord van kan maken!' zeg ik verdedigend, 'hij vraagt ook waarom ik dat weten wil,' voeg ik eraan toe, terwijl ik opsta, en me uitrek. 

'Is het wel zo verstandig dat je dit allemaal wilt gaan doen?' Sirius knikt naar mijn buik. 

'Die kleine moet er maar aan wennen dat ze een moeder heeft die geen zin heeft om stil te zitten. Hoen lang heb ik geslapen?'

'Twee uurtjes. En ik wil niet dat je je teveel opwindt, Robin, dat is niet goed voor hem of haar,' voegt Sirius er wijselijk aan toe. 

'Haar,' glimlach ik, en trek de dikke trui aan die ik nog steeds in bruikleen heb van Lucius. 'Laten we gaan.'

'Ga je hem niet vertellen dat we komen?' 

'Sinds wanneer maak jij je daar druk om?' ik trek een wenkbrauw op, 'wil je nu weten wat er aan de hand is ja of nee? Want ik wil ook best alle-'

'Je gaat niet alleen!' valt Sirius me in de rede, en ook hij trekt een dikke trui aan over zijn tshirt. 'Kom, laten we maar gaan, nu slaapt iedereen tenminste.' Hij pakt mijn hand, en zo zacht mogelijk sluipen we de trap af.

'Waar gaan jullie nu weer heen?' Met een verlichte toverstok staat Andromeda in de gang, en ze tikt ongeduldig met haar voet op de grond, 'ik wist wel dat jullie iets aan het beramen waren! Sirius! Die vrouw is zwanger! Wat ben je van plan!?'