#1 Mr. Charmeur & Ik ✅ 2015

10. Minions zijn niet beter dan smurfen

Jackson vindt zijn vader geloof ik niet zo aardig. "Okay, ik volg wel, Merel, dit is Jackson, hij neemt je wel even mee naar Stella."

Ik til haar uit het zitje en Jackson buigt door zijn knieën en pakt haar handje, en begeleidt haar naar Stella. Ze glundert en giechelt. Hij lacht. 

Ik moet toegeven, die stinkende panda, is goed met kinderen.  Ik zet mijn fiets tegen de heg, zo ver mogelijk van de dure auto's. 

Dan volg ik het gelach en beland in de woonkamer. Stella straalt en heeft een ontzettend schattig jurkje aan. Een echte prinsessenjurkje. Ze omhelst Merel en ze beginnen allebei enthousiast te kletsen, dan spot Stella me en rent naar me toe, ik til haar op en zwier in het rond. Ze kent me, niet heel goed, maar goed genoeg om te weten dat ik de oudere zus van Merel ben. 

"Hoi, wat heb je een prachtige jurk aan, ben je vandaag een prinsesje?"

Ze knikt en ik zet haar neer, geef haar het minion pakje en ze wordt helemaal wild. Helemaal wild. Ze begint te juichen en te schreeuwen. Ze schreeuwt om Jackson, hij komt aanstormen, duidelijk ongerust. Ziet het cadeautje en zucht. "Schaar, Jakkie, schaar."

Jakkie? Ik proest het uit, Jackson kijkt me vuil aan. Ik zeg zonder geluid en een opgetrokken wenkbrauw. "Jakkie?" Hij kijkt een beetje boos. Ik lach nog harder, hij loopt weg en keert terug met een schaar, hij knipt het pakje open, en Stella houdt het niet meer. 

"MINION!!! JAKKIE! MINION! AAAAAAAAAAAAH!"

Ze doet dat kleine meisje na, ik heb haar een minion knuffel gegeven, hij is bijna groter dan dat zij is. Ze springt en gilt. Het lijkt wel een belieber, of een directioner, die schreeuwen ook altijd.

 Jackson krimpt ineen bij het aantal decibel dat zijn zusje produceert.

"Dat is een heel goed cadeautje, dankjewel. Oh fuck." De vader van Jackson staat voor me. Ik ken die stem, dat uiterlijk en die lach. Die linker snijtand. Mijn ogen worden groot.

"U bent getrouwd? Weet u vrouw hiervan?!"

Hij slikt, achter hem, zie ik Jackson verbaasd naar me kijken. Ik negeer hem. "En mijn moeder dan?!"

"Je mag niets zeggen, zij gaat ook vreemd, met de tuinman, en dit is de enige manier waarop ons huwelijk werkt. Als we uit elkaar gaan, zal ik de kinderen nooit meer zien! Je mag niets zeggen."

"Mijn moeder verdiend de waarheid. U bent echt een stomme smerige pantoffel."

"Je verlaat nu mijn huis en neemt je zusje mee, ik wil je hier niet hebben."

Ik wil heel hard de waarheid schreeuwen, maar doe dat toch maar liever niet.

Jackson kijkt bezorgt mijn kant op. "Best, meneer, dan ga ik wel, maar u komt dan ook niet meer mijn huis binnen, smerige bedrieger!"

Ik ga op zoek naar Merel, die een glas water drinkt.  Ik probeer Jackson te vermijden. "Kom Merel, we gaan. We zijn hier niet welkom."

Het is inmiddels 3 uur. Ze knikt en loopt achter me aan. 

"Rachel, wat is er?"

Ik zet Merel in het zitje, en stap op mijn fiets.

"Als je dat niet weet, Jakkie, zou ik het maar aan je vader vragen, het is namelijk een smerige.."

"Ik vindt het leuk dat je hier bent, blijf. Stella is helemaal weg van Merel en van jou, en ik ook. Van Merel dan. "

"Ik blijf nog een halfuur, en dan ga ik weg, begrepen? Merel heeft schenkstroop op onze houten vloer gemorst en ik moet het nog opruimen."