Lost in Harry Potter

I love you too

Wat had ik gedaan dat ze me ineens aansprak? Me thee aanbood en me op de bank een boek liet lezen? 

Nadat ik een half uur had zitten lezen, stond ze ineens op, 'kom, Robin, ik leen je iets van mij dat je aankunt,' zei ze, 'iets schoons.' 

Nu keken we haar alle drie aan, meende ze dit nou serieus?

Opnieuw stak ze haar hand uit, en ik twijfelde of ik die wel aan moest nemen. 

'Eh- weet je het zeker?' vroeg ik voorzichtig. 

Blijkbaar wel, want ze pakte zelf mijn hand, trok me overeind, en nam me mee naar boven. De kamer van haar en Lucius was mooi opgeruimd, en veel lichter dat je zou verwachten. Was de rest van het huis in duisternis gehuld, hier scheen een flintertje zon door de ramen, en ik kon niet ontkennen dat het me goed deed. 

Narcissa trok haar kast open, en bekeek haar kleding kritisch. 

'Dit zou je wel eens kunnen passen,' zei ze goedkeurend, en legde een setje op haar bed neer, 'trek dat eens aan?'

'Waarom doe je dit?' vroeg ik eindelijk, want ik snapte er echt helemaal niets meer van. 

Ze keek me aan alsof ik iets raars had gezegd, 'wat, weet- weet je het dan niet?' vroeg ze verbaasd. 

Wat? Wat moest ik weten?

Ik trok een wenkbrauw op, voelde ze zich wel lekker? 

Narcissa duwde me het setje in handen, 'trek eerst dit maar aan,' zei ze, niet onvriendelijk, en ik besloot maar gewoon te doen wat ze zei.

Toen ik de badkamer uitkwam, knikte ze goedkeurend, 'die blouse staat je geweldig,' glimlachte ze. Ja, alles goed en wel, maar ik wilde nu toch weten waarom ze me hier mee naartoe had gesleept. 

Ik keek haar aan, 'Narcissa...ik- ik vind dit heel- aardig van je,' zei ik voorzichtig. 'Maar, waaróm doe je dit?'

Ze trok me naar de staande spiegel, en zette me ervoor, 'wat zie je?' vroeg ze, terwijl ze achter me bleef staan. Gezien de situatie waar we inzaten, was dit echt de meest ongepaste vraag ooit. 

'Als een lijk?' gokte ik. 

Ze glimlachte, en schudde haar hoofd, 'lieverd, kijk eens goed,' zei ze glimlachend, en voorzichtig schoof ze de blouse een stukje omhoog. 

We staarden naar mijn spiegelbeeld, en ik dacht dat ik door mijn benen zou zakken van schrik. Narcissa kon blijkbaar voelen dat het niet goed dreigde te gaan, want ze loodste me naar het bed, en kwam naast me zitten. 

'Je wist het echt niet hè?' zei ze, terwijl ze een deken om mijn schouders sloeg. 

De tranen kwamen, oncontroleerbaar. Paniek sloeg toe, en mijn ademhaling versnelde. 

'Rustig blijven,' zei Narcissa meteen, en ze wreef me over mijn rug. Ruw wreef ik met mijn hand langs mijn ogen. 'Shhhh, hoe kon je het nou niet weten?' vroeg ze. 

En huilend schudde ik mijn hoofd. Zachtjes wiegde ik van voor naar achter. Ik was niet in staat te praten, en Narcissa bleef al die tijd naast me zitten. Ze leek mee te voelen met wat ik voelde. Screw het hele "Zwadderich gaat altijd het slechte pad op" hier zat een vrouw naast me die me beter begreep dan ieder ander. 

'Rustig maar, het komt wel goed.'

Die woorden zorgden ervoor dat er alleen maar meer tranen kwamen, 'h-hoe kan het nou g-goed komen?' hikte ik, 'i-ik- H-Hij mag niks weten. N-Niks!' opnieuw een paniekaanval, en ze gaf me een plastic zakje om in te ademen zodat ik weer zou kalmeren. 

Pas na een uur was ik weer een beetje aanspreekbaar. Met knikkende knieën ging ik weer voor de spiegel staan, maar het kon gewoon niet. Waarom had ik het nog niet eerder gezien? Had ik het niet gewild? Een nieuwe stortvloed aan tranen vertroebelden mijn zicht, en Narcissa sloeg haar armen om me heen.