Lost in Harry Potter

Christmas together

Ik haalde het pakje uit mijn zak, en voorzichtig legde ik het voor hem neer. Even voorzichtig als ik het voor hem had neergelegd, maakte hij het open, en even hoorde ik zijn adem stokken. In zijn hand lag een dun zilveren kettinkje, met als bedeltje een verzilverd lelieblaadje. 

'Hoe-' stamelde hij. 

'Zelf gemaakt,' zei ik, 'je kunt hem onder je kleren dragen, dan ziet Jeweetwel hem ook niet.' 

Zonder nog een woord te zeggen, trok hij me overeind, en sloeg zijn armen om me heen, 'dank je wel,' fluisterde hij in mijn oor.

'Laat mij jullie vooral niet storen.'

Tegelijk keken we op, en zagen Perkamentus staan, met een glimlach op zijn gezicht. 

'Kom, laten we gaan,' zei ik, terwijl ik zelf een glimlach ook niet kon onderdrukken. 

Gelukkig laat Sneep zich meetrekken, en bij de deur botsen we bijna op Anderling op. 

'Oh, juffrouw Montange, Severus,' zegt ze, 'fijn kerstfeest.'

Ik glimlach liefjes, 'u ook professor,' zeg ik, voor we de gang inlopen. 

'Ik bedenk me net dat ik ook een professor ben van je,' zegt Sneep, en hij klinkt daar niet al te gelukkig mee. 

'Niet echt, alleen omdat ik toevallig hier ben,' zeg ik wijselijk. 

'Een professor zou niet hand in hand moeten lopen met een studente,' werpt hij in.

'Laat me dan los,' daag ik hem uit. 

Maar dat doet hij niet. 

'Kom op Sev, laten we naar een bos verdwijnselen en daar onze dag doorbrengen,' stel ik voor, en ik kijk hem lief aan. 

'Ik kan toch geen "nee" zeggen,' zegt hij, en ik zie zijn mondhoeken omkrullen. En dus lopen we samen naar Zweinsveld, om van daaruit te vertrekken. 

'Weet jij een mooi bos in de buurt?' vraag ik hem, voor we gaan. 

'Ik weet er wel een ja,' zegt hij, 'ik kwam er vroeger vaak.' 

Ik laat me door hem leiden, en we komen uit aan de rand van een bos. Ik laat Sneeps hand los, en ren een stukje vooruit het besneeuwde bospad op, het lijkt wel een bos uit een sprookje! 

'Vind je het wat?' hoor ik Sneep achter me vragen. 

'Ik vind het nu al prachtig,' zeg ik, en blij kijk ik achterom naar hem, voor ik verder het pad op loop. 

'Alleen tovenaars en heksen kunnen dit bos bereiken,' zegt Sneep, die rustig achter me aankomt lopen. 'Ik kwam hier vaak om de ruzies thuis te ontlopen.' 

Dit is voor het eerst dat ik hem over vroeger hoor, en dan nog wel iets dat ik nog helemaal niet wist. 

'Mijn ouders konden zo tekeergaan.' Hij klinkt een tikje afwezig, 'ik ben hier ook eens met Lily geweest.' 

'Dat verbaast me niks,' zeg ik, en ga door mijn hurken bij een varen, die ik alleen zo mooi heb gezien in sprookjesboeken die ik in de kast had staan. 'Ze vond het vast prachtig hier.'

Sneep komt naast me staan, en knikt, 'ik vermoed dat ook zij hier nog wel meer dan eens is geweest, net als ik.' 

Hier is hij niet bang, de ketting die ik hem heb gegeven blinkt in de zon, en hij ziet er ontspannen uit. Zo ontspannen heb ik hem in de twee jaar dat ik hier nu ben niet gezien. 

Hij lijkt lichter. 

Een tikje afwezig strijk ik met mijn vinger zacht langs de groeven in zijn wang, en hij kijkt me aan. 'Robin?'