I'm Falling For You || Vallen voor Jou [herschrijven]

Hoofdstuk 1 ~ Amelia

Ik wandel rustig naar hem toe, met mijn hart dat klopt in mijn keel, maar ook bij mij verschijnt er een grijns.

"Is dat niet de tijdelijke werkneemster?" vraagt de blonde receptioniste, maar niemand reageert erop. Laten we gewoon zijn spelletje meespelen.

Ik haal diep adem, hier gaan we dan: "Het spijt me, beertje, maar ik zag zojuist een heel leuk paar schoenen."

1 – 0 Casanova!

Hij lijkt kort van zijn stuk gebracht, maar moet duidelijk een lach verbijten, en komt naar me toe. Voorzichtig drukt hij een klein kusje op mijn wang en neemt mijn hand vast.

Oh mijn god! Dit loopt uit de hand.

Hij trekt me mee naar de lift. "Jessica, annuleer al mijn afspraken voor vandaag." Ik werp kort een blik over mijn schouder en ziek hoe de blonde receptioniste, Jessica, en haar collega ons aanstaren.

"Wat gaan we doen?" vraag ik hem zacht, want er iets heel vreemd aan de hand. Hij vergist zich, hij verwisselt me vast met een of andere del.

Maar hij antwoordt niet, pas als de liftdeuren gesloten zijn, lijkt hij pas terug te kunnen ademen.

"Dus," Ik trek mijn hand terug en kruis mijn armen voor mijn borst. "ga je me nog vertellen wat er aan de hand is?" Of moet ik dit zo maar pikken? Misschien is het een of andere slechte versiertruc om me in bed te krijgen.

Hij kijkt me opnieuw aan, en dit keer zie ik zijn stoppelbaardje. Hij heeft zich in het weekend duidelijk niet geschoren.

"Beertje?" Hij kijkt me lachend aan en ik rol meteen met mijn ogen.

"Prinses?" vraag ik hem op dezelfde manier als hem en glimlach. Maar daar kan ik mezelf voor slaan. Ik ben hier om te werken, om geld te verdienen en niet om te flirten.

"Ik heb een voorstel voor je," zegt hij en als de liftdeuren weer opengaan, neemt hij mijn hand weer vast. "maar eerst gaan we schoenen kopen,"

Ik begrijp er niets van, maar ik ga mijn hoofd er niet over breken. Ik kom hier voor een job, maar in plaats daarvan noemt hij me prinses en wil schoenen met me gaan kopen. Man, waar gaat de wereld naartoe?

"Er is één ding dat je moet weten, David," mompel ik en hij kijkt me vragend aan. "Ik kan niet op hakken lopen."

Ik snap nog altijd niet waarom we hier zijn, maar David had erop gestaan dat ik schoenen zou passen.

Hij lacht even en schuift voorzichtig de zwarte schoen over mijn voet. "Dat leer je wel,"

Onbewust moet ik glimlachen en ik kan het niet laten mijn blik over hem te laten glijden. Hij zit voor me gekield terwijl hij zijn aandacht op de schoenen heeft gevestigd. Eigenlijk lijkt hij helemaal niet de grote lady killer zoals de blaadjes beweren. Integendeel, zoals ik hem hier nu zie, lijkt hij op een gewone twintiger die maar al te graag voor een vouw zou neerknielen.

Misschien hebben we gewoon allemaal een verkeerde indruk van hem.

Die gedachte schud ik al snel weer weg. Goed bezig, Amy, heel goed bezig. Je kent hem nog geen uur of je begint al te denken over knielen, een ring en een witte jurk.

Jep, ik ben gek.

"Amy"?

Verschrikt kijk ik op en zie dat hij weer voor me staat, met zijn hand naar me uitgestoken.

"Ga eens staan," Hij glimlacht zijn scheve glimlach, waar ik al van de eerste seconde gek op ben, maar dat zal wel elk meisje zijn.

Ik kijk naar de zwarte schoenen, dit komt nooit goed. Maar voorzichtig doe ik toch wat hij me vraagt. Dankbaar leg ik mijn hand in de zijne en hij trekt me omhoog. Meteen voel ik hoe ik sta te wankelen. Hoe kan het ook anders op die torenhoge, moordende schoenen?