Χρυσάφι

Αντρέι

"Τι κάνεις? Έχασες τα λογικά σου?"

"Εσύ μου έδωσες την εντολή.Τι άλλαξε?Τους λυπάσαι?"

"Θα σε καταλάβουν,ηλίθια"

"Βασιλική,δε με νοιάζουν οι απαντήσεις, μόνο να υποφέρουν μέχρι το τέλος τους.Τις απαντήσεις τις ξέρω,όλα γίναν για την καπετανεία"

"Όχι,μόνο"

"Εσένα σε έδιωξαν γιατί είσαι μάγισσα,σε πούλησαν σε έναν έμπορο μεγαλύτερο σου.Περασες καλά μέχρι που σου έκλεψε την πρωτότοκη σου και την έκλεισε σε μοναστήρι.Το τουφέκι το χασες.Επειτα τον σκότωσες με το ίδιο δηλητήριο.Δε σε αδικώ,σα μάνα σε νιώθω,Βασιλική.Θα έκανα τα πάντα για τον Τζανέτο μου"

"Πως τα ξέρεις?Στα πε ο Κανέλλος έτσι?"

"Πως ξέρει ο Κανέλλος για το φονικό?"

Ρώτησε ειρωνικά η Θεοφανώ

Η Βασιλική την περιεργάζονταν

"Σε υποτίμησα,Θεοφανώ"

Παραδέχτηκε

"Παω για το χαμομήλι"

~~~

Ο Κανέλλος την είχε πάει στον τάφο του Τζανέτου, αρκετά πιο έξω από τον πύργο και μακριά από τους τάφους των γονιών του

"Τζανέτο,από δω η νύφη σου.Ξερω δε στάθηκα στο ύψος μου,πως δεν προστάτευσα το γιό σου όπως έπρεπε μα.."

Η Θεοφανώ στεκόταν πίσω του

"Το ασημί του πελάγου..ο Τζανετος λάτρευε τη θάλασσα,τη λάτρευε τόσο. Μεχρι να φύγει για την πύλη έτρεχε στα μπαρκα.Σε ένα γράμμα του από την Πόλη μου έγραφε Κανέλλο, ευτυχώς εδώ έχει θάλασσα.Ειμαι καλά,μόνο για αυτό,είμαι.
Έπειτα από πέντε χρόνια γύρισε με τη Χαριτινη εδώ και τον Αντρέι βρέφος.
Οι Τούρκοι λυσαξαν μα ο Τζανετος ήταν...το πιο αξιο τέκνο της, αξιοσέβαστος..Όλο,όλο το συμβούλιο ακόμα και ο Πετρόμπεης τον στήριξε, βλέπεις είχαν στείλει τους πρωτότοκους τους στην Πύλη,μα δε σώπασαν,για εκείνους.Ο Τζανέτος τους είχε δώσει ελπίδα.Τελικα παραταξαν τους στόλους τους, ενωμένοι να αντιμετωπίσουν τους Τούρκους.Δε ξερεις τη δύναμη έχουμε ενωμένοι,Θεοφανώ,τότε μικρός εγώ ένιωθα σα να ζούσα σε όνειρο.Τελικα δε γινηκε τίποτα,ο σουλτάνος δε θα ρίσκαρε μια επανάσταση,γιατί φυσικά θα ακολουθουσαν κι άλλοι.Ισως ήταν μια ευκαιρία να αρχίσουμε τότε,ίσως πετυχαίναμε.Δε ξέρω..."

Είπε ο Κανέλλος αφήνοντας ένα χαμόγελο να εμφανιστεί,ένα χαμόγελο πικρό στη σκέψη του ίσως και του αν

"Έπειτα ο Τζανετος έμεινε και γινηκε καπετάνιος,σωστά?"

"Ναι"

"Και ο Αντρέι?"

"Τον λάτρευε,τον λάτρευε μα και ο Τζανέτος ίσως ήταν ο πιο τρυφερός πατέρας που είχα δεί.Η Χαριτινη ήταν πιο μετρημένη,ίσως και λόγω της Δαμιανής,δε τα πήγαιναν καθόλου καλά.
Εγώ δεν έπαιρνα θέση,όλο έφευγα, έφευγα.Τη Δαμιανή την αγαπούσα τόσο πολύ που πολλές φορές γινομουν άδικος με τη Χαριτινη και με τον Τζανέτο.
Η φυγή ήταν η καλύτερη λύση"

"Έκεινη?Σε αγαπούσε?"

"Δε ξέρω,Θεοφανώ.Ειμαστε αρραβωνιασμένοι μα σαν επέστρεψε ο Μιχαήλ από το πρώτο του μπαρκο και είδε τη Δαμιανή...πήγα στο γάμο τους που να πάρει"

Ο Κανέλλος έπεσε στα γόνατα

"Κατηγόρησα τους πάντες μέχρι που μου ζήτησε εκείνη να πάψω,πως ήταν καλύτερα ετσι,πως τον Μιχαήλ τον αγαπούσε"

Η Θεοφανώ έβαλε το χέρι της στον ώμο του

"Εγώ δεν έπαψα...έτσι όταν χάθηκε ο Τζανετος "

"Τον σκότωσαν θες να πεις.Ο Μιχαήλ το έκανε,το ξέρεις"

Ο Κανέλλος πνιγόταν,ένιωθε σαν τα τόσα χρόνια που εθελοτυφλουσε να τον πλάκωσαν και να του έκοβαν τον αέρα.

"Το ξέρες!"

"Δε το ξέρα! Έλειπα,άφησα τον Τζανέτο μόνο του στα θεριά γιατί δεν είχα τη δύναμη,δεν είχα το θάρρος να σταθώ στο πλάι του.Απο τη μια η γυναίκα που αγαπώ από την άλλη ο αδελφός μου!
Το έμαθα αργότερα,πολύ αργότερα!Πως να πιστέψω πως ο καφος μου σκότωσε τον αδερφό του για την καρέκλα!!Πως να το πιστέψω!!Πες μου"

Φώναξε ο Κανέλλος με σπασμένη φωνή, κατακόκκινος από το κλάμα

"Πως βοήθησες τη Χαριτινη?"

"Η Χαριτινη γύρισε στην Κάρπαθο,μα δε μου έκανε η καρδιά να την αφήσω να κυκλοφορεί ρακένδυτη,έτσι τους έστειλα στο φίλο μου το Διογένη στη Ρωσία. Καημενη Χαριτινη"

"Τι χρυσάφι της Ανατολής"

"Όταν ο Αντρέι μου έγραψε για σας,στο γράμμα έλεγε βρήκα το χρυσάφι της Ανατολής,τι χρυσάφι μου.Οπως ο πατέρας,τη μάνα..Έτσι μου χε πει και ο Τζανετος σαν έφερε τη Χαριτινη,'Το χρυσάφι της ανατολής,το χρυσάφι μου'"

Η Θεοφανώ ανατριχασε ολόκληρη, ένιωσα σαν ένα ρεύμα να την διαπερνά και να διατάζει τα μάτια της να ρίξουν όσα δάκρυα κρατούσαν

"Συχώρα με Τζανέτο,συχωρα και συ, Θεοφανώ,συχωρατε με"