Χρυσάφι

Το τέλος είναι η αρχή

"Σωστά έφευγε"

"Τι θέλετε?"

Η Θεοφανώ γύρισε απότομα και κοίταξε τρομαγμένη τον άντρα

"Τι γυρεύετε σπίτι μου?Έπαθε τίποτα ο Αντρέι?"

"Κύριε Διογένη...ο Αντρέι,τον συνέλαβαν"

"Τι?"

"Για κατασκοπίας υπέρ του Τσάρου..θα τον εκτελέσουν,έτσι δεν είναι?"

Ρώτησε η Θεοφανώ

"Με τι αποδείξεις?"

"Δεν έχουν, μονάχα η συναναστροφή με το γιό σας μα αυτό δεν αποτελεί στοιχείο"

"Θα μάθω,εσύ πήγαινε σπίτι"

"Κύριε Διογένη είναι και κάτι άλλο"

"Τι?"

"Στη γωνία του σπιτιού μου είδα έναν με μανιάτικα"

"Και?"

"Δε θέλει πολύ σκέψη..."

"Αμφιβάλλω"

"Εγώ όχι, γιατί σήμερα είδα τον αδελφό μου και πιστέψτε με η στάση του απέναντι στον Αντρει δεν έχει αλλάξει"

"Τόσο πολύ ώστε να προδώσει στους Τούρκους?"

Η Θεοφανώ δεν απάντησε

"Θα δω τι μπορώ να κάνω "

~~~~

Τρεις μέρες πέρασαν και ούτε ένα νέο. Τουρκοι στρατιώτες πηγαινοέρχοταν διακριτικά και είχαν φροντίσει να φέρουν και μια γυναίκα που ήταν συνεχώς μαζί της.
Φυλακισμένη στο ίδιο της το σπίτι.

Την τέταρτη ο αξιωματικός διέταξε να φύγουν,δεν είχαν βρει τίποτα στο σπίτι, μήτε την είχε πλησιάσει κανείς.

Ο Αντρέι όμως παρέμενε στο κελί και περνούσε κάθε μέρα από νέα βασανιστήρια

"Θα τον εκτελέσουν"

Είπε ο Διογένης

"Είναι σίγουρο?"

"Απλά ελπίζουν να πάει κάποιος ή να έρθει σε σένα"

"Δηλαδή να τον ξεγράψω?"

"Θεοφανώ,σαν πατέρας ένα έχω να σε συμβουλεύω.Φυγε,φύγε μακριά,πάρε το γιό σας και πηγαίνετε στη Ρωσία,στο γιο μου μέχρι να ρθω και εγώ"

"Πότε θα φύγετε?"

Ρώτησε η Θεοφανώ

"Σε δύο ημέρες"

Δύο μέρες είχε να σκεφτεί.Προσπαθουσε να διαχειριστεί την κατάσταση.Ο Αντρέι ήταν χαμένος,ήταν άτυπα χήρα,μόνη με το γιό τους,που έπρεπε να προστατεύσει