ဖူကွေ့က ရယ်လိုက်ပြီး "မပင်ပန်းပါဘူး၊ တောင်နားက အပင်တွေက တောင်ပေါ်က အပင်တွေနဲ့ မတူဘူး၊ တောင်ပေါ်က အပင်တွေက ရှည်ပြီး လွန်းပေမဲ့ ဒီအပင်တွေက သွယ်ပြီး ခုတ်ရ လွယ်ပါတယ်" သူကပြောပြီး သူ့ဝမ်းကွဲတွေဘက်ကို ကြည့်လိုက်ပေမဲ့ ဘာမှတော့ မပြောပေ။ ရွှီချောင်က သူနဲ့ စကားပြော ပြီးနောက် ထထွက်သွားသည်။
ညနေပိုင်းတွင် ရွာသားတွေက သစ်မြစ်တွေ တူးထုတ်ပြီးကြ၍ ယန်မိသားစု ခြံဝင်းတွင် လုပ်ခ ယူရန် စုဝေးခဲ့ကြသည်။ ဖူကွေ့နှင့် ရွှီချောင်တို့က တစ်ရက်ချင်း ရှင်းပေးရန် ဆုံးဖြတ်ထားသည်။
သူမက လူတိုင်းကို သောက်ရေ ထည့်ပေးရင်း အလုပ် များနေလေသည်။ သူမက အစားအသောက် မစီစဉ်ပေးဘူး ဆိုပေမဲ့လည်း အလုပ်ပြီးနောက် ရေငတ်ပြေအောင် တစ်ခုခုတော့ တိုက်သင့်သည် မလား။
လူတိုင်းကို ၃၀ ဆင့်ပေးခဲ့သည်။ ဦးလေးချန်ရှန်း နှင့် တတိယဦးလေး ချန်မောင်တို့လည်း ၃၀ ဆင့်စီ ရကြသည်။ သူတို့က လူငယ်တွေလောက် မလုပ်နိုင်သော်လည်း ပျင်းရိမနေခဲ့ကြပေ။ သူတို့က လုပ်ခ ရပြီးသော်လည်း ပြန်ဖို့ကို လောမနေပဲ ခြံထဲတွင် ရေသောက်ရင်း စကားစမြည်ပြောရင်း ရယ်နေခဲ့ကြသည်။
အခုချိန်တွင် အကြီးဆုံးဝမ်းကွဲနှင့် ဒုတိယဝမ်းကွဲတို့သာ လုပ်ခ မရသေးတာ ဖြစ်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်က စိုးရိမ်နေကြပြီး အော်ပြောလေသည်။ "ဝမ်းကွဲ... ငါတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ လုပ်ခရော၊ ငါတို့ရဲ့ လုပ်ခတွေကို ပြန်ရုပ်သိမ်းမလို့လား။
ရွှီချောင်က တစ်ခွန်းမှမဆိုပဲ အနောက်တွင် ရပ်၍ ဖူကွေ့ကို ပြဿနာဖြေရှင်းခွင့် ပေးထားသည်။
ဖူကွေ့က သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်၍ တစ်ဖန် မီးဖိုခန်း တံခါးနားတွင် ရပ်နေသော အမေချန်ကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူက ၁၀ ဆင့်ထုတ်လိုက်ပြီး တစ်ယောက်ကို ၅ ဆင့်စီ ပေးလိုက်သည်။
Chapter 25
Start from the beginning
