YAPRAKLAR KIŞA BEN SANA

43 22 1
                                    


Güzde ağladı yapraklar, 

Kışa aşıktı onlarda. 

Rüyalarımı süslerdin sen, 

Neden konu oldun kâbuslarıma? 

Böylesi soğuk, böylesi donuk bu kent, 

Meğersem sensizlikmiş sebebi. 

Yüreğimde bir matem havası, 

Öyle sert eser ki, sen gel ısıt yüreğimi. 

Acının, tutkunun adına dendi aşk! 

Kendi seçmedi bunu, mânâsı farklıydı belki. 

Ey insanoğlu, hiç akıllanmaz hiç şaşmaz, 

Kesik kesik aldığım nefeste ki candır aşk. 

Kar taneleri, esen rüzgâr, 

Ağlayan yaprak, kuruyan toprak, 

Şahit olsun birtanem, 

Seni sevmekten vazgeçmez bu yürek. 

SENİZAOpowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz