მოახლე☆|| ჯეონ ჯონგუკი||

20 თავი

ჯკ:ჩემო პატარა...თოჯინავ...ნუ ტირი

ჩაიჩურჩულა და ცრემლები მომწმინდა...მე კი მის ხმაზე გამაჟრიალა...როგორ მომნატრებია...

ჯკ:ჩემო პატარა ნუ გეშინია...გავალთ აქედან...წამოდი...

ხელში ამიყვანა პატარძლის სტილში და ბიჭებს რაღაც ანიშნა...მთავარი კარისკენ დაიძრა და გავიდა...მივხვდი,რომ დაჭრილი იყო მუცლის არეში და სახე შემეცვალა

მე;ჯონგუკ რ...

ჯკ:შშშ...კარგად ვარ...

გაიღიმა და ლოყაზე მაკოცა,მისი მანქანისკენ დაიძრა და მის გვერძე ჩამსვა...შუბლზე და შემდეგ ხელზე მაკოცა და მძღოლის ადგილას დაჯდა...

ჯკ:აღარ ვაპირებ გაგიშვა თოჯინავ...ნუ გეშინია...გთხოვ ნუ ტირი...ხომ იცი ვერ ვიტან შენს სახეზე ცრემლებს? ბიჭები მიხედავენ ჩანიოლს...აზღვევინებენ იმისთვის რაც გაგიკეთა...აღარავის მივცემ უფლებას გატკინოს...

მე:მიყვარხარ გუკ...

ჩავიჩურჩულე ის კი გადმოიწია და ტუჩზე მაკოცა...ყელზე პატარა კოცნა დამიტოვა და ჩემი ხელი თავისაში მოიქცია...თავის ადგილას დაბრუნდა და ტარება დაიწყო როცა ჩემს ხელს არ უშვებდა...მისი ხელს მოვუჭირე და ვაკოცე

მე:როგორ ხარ? ჭრილობა ხომ არ გაგეხნსა?

ჯკ:ნუ ღელავ თოჯინავ,რომც გამეხსნას მკიდია მთავარია შენ ხარ კარგად

ბარძაყზე მომისვა ხელი და მომიჭირა...მეკი გავიღიმე და ფანჯრიდან გავიხედე...ბარძაყზე მეფერებოდა მთელი გზის განმავლობაში მე კი მუცელში რაღაც ვიგრძენი...სპილო? ან პეპელა? უფრო სპილო...

გავიცინე და მას შევხედე შემდეგ კი გზის პირას სახლთან გააჩერა...როგორ ახერხებს და ასეთ ლამაზ ადგილებში ყიდულობს სახლებს?? ნუთუ მხოლოდ ჩვენთვის იყიდა...ამხელა?

მე:გუკ ეს რა არის?

ჯკ:წუწუნები არ მიიღება თოჯინავ...დღეს მხოლოდ მე და შენ ვართ...