.............................
ကြောက်လန့်နေတာကြောင့် အကျဉ်းသူတွေက ပြန်မဖြေ။ ထို့ကြောင့်
အောင် ဖေက ဒေါသထွက်နေသော အသံဖြင့် “နားလည်လားလို့မေးနေတယ်ဟု အော်လိုက် မှ “နားလည်ပါတယ်”
ဟု ကြောက်လန့်စွာ ပြန်ဖြေလိုက်ကြသည်။
“ဒီကောင်မတွေကို စစ်ဆေးဖို့ ခေါ်သွားလိုက်တော့”
အောင်ဖေက အမိန့်ပေးလိုက်တော့ ထောင်ဝန်ထမ်းများက
အကျဉ်းသူများကို အဆောက်အဦးတစ်ခုရှိရာသို့ ခေါ်သွားသည်။ ပြီးတော့ အဆောက်အဦးထဲက အလုံ
ပိတ် အခန်းတစ်ခုရှေ့မှာ သူမတို့ကို မတ်တပ်ရပ်ကာ တန်းစီစောင့်ခိုင်းထားလိုက် သည်။
ပြီးတော့ တစ်ယောက်ချင်းစီကို နာမည်ခေါ်ကာ
အခန်းထဲခေါ်သွင်းသွားသည်။ အခန်းထဲမှာ ဘာရှိမှန်း၊ ဘာလုပ်မှန်းမသိသဖြင့်
နွယ်နီနှင့်အခြားသူများ ထိတ်လန့် နေကြသည်။
“မနွယ်နီ.......”
သူမနာမည်အခေါ်ခံရတော့ နွယ်နီလည်း အထိတ်ထိတ် တလန့်လန့်ဖြင့်
တခါး ဝအနားသို့ ကပ်သွားလိုက်သည်။ စိတ်ရှည်ပုံမရသည့် ထောင်ဝန်ထမ်းက သူမလက်
မောင်းကို ကိုင်ကာ အခန်းထဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲသွင်းလိုက်သဖြင့် လဲကျမလိုဖြစ်သွား
သည်။
“တုံ့နှေးးး တုံ့နှေးနဲ့ နင့်ကိုယ်နင် မယ်ရွေးပွဲရောက်နေတယ်များမှတ်နေလား”
ထောင်ဝန်ထမ်းရဲ့ အော်ငေါက်သံတွေကြားမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို
ပြန်ထိန်းရင်း ကြည့်လလိုက်တော့ အခန်းထဲမှာ ထောင်မှူးအောင်ဖေနဲ့
ထောင်ဝန်ထမ်းနှစ်ဦးသာရှိ နေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ သူမကို ထိုင်နေတဲ့
ဦးအောင်ဖေရဲ့ ရှေ့တည့်တည့် အ ခန်းအလယ်မှာ မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။
“စစ်ဆေးမှုစမယ်။ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်လိုက်”
“ရှင်.........”
မထင်မှတ်ထားသော အမိန့်ကြောင့် နွယ်နီအံ့ဩသွားသည်။ အခန်းထဲကို
နောက်တစ်ကြိမ်ဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။
“မိန်းကလေး ဝန်ထမ်းကော........”
ဦးအောင်ဖေရဲ့ မျက်နှာက ကြောက်မက်ဖွယ်ရာကောင်းလောက်အောင်
အေး စက်မာကျောသွားပြီး ထိုင်နေရာမှ ထလာကာ သူမလည်ပင်းကို သူ့လက်ကြမ်းကြီး ဖြင့်
ကိုင်ညှစ်လိုက်သည်။
“ငါက အဝတ်ချွတ်ခိုင်းရင် ချွတ်လိုက်။ ဘာမှပြန်မေးတာ
မလိုချင်ဘူး။ ဒီ ထောင်မှာ နင်တို့အတွက် ဘာလူ့အခွင့်အရေးမှ မရှိဘူး နားလည်လား”
အသက်ရှူ ကျပ်နေသည့်ကြားမှ နွယ်နီခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ရသည်။ ဒီတော့မှာ
ဦးအောင်ဖေက လက်ကို လွှတ်လိုက်သဖြင့် နွယ်နီ ထိုင်ရက်သားလေးကျသွားသည်။
“အဟွတ် အဟွတ် အဟွတ်...”
“မြန်မြန်ထပြီး အဝတ်တွေ ချွတ်စမ်း”
ဦးအောင်ဖေက ကုလားထိုင်မှာ ပြန်ထိုင်ရင်းအမိန့်ပေးလိုက်သည်။
ဒီတစ်ခါ တော့ နွယ်နီတစ်ယောက် အထွန့်မတက်ရဲတော့ဘဲ အဝတ်အစားတွေချွတ်လိုက်ရ တော့သည်။
သူမဝတ်ထားတဲ့ အပြာရောင်ပါတိတ်ဝမ်းဆက်လေးနဲ့ အတွင်းခံတွေကို တစ်လွှာခြင်း တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့
ချွတ်နေတာကို ဦးအောင်ဖေနှင့် ထောင်ဝန်ထမ်း နှစ်ဦးကအရသာခံကာ ကြည့်နေသည်။
အဝတ်တွေအားလုံးချွတ်ပြီးတော့ ရှက်လွန်းသဖြင့် နို့တွေကို
လက်တစ်ဖတ် ဖြင့် ပိုက်ကွယ်ထားပြီး အဖုတ်ကို လက်ဝါးတစ်ဖက်ဖြင့်အုပ်ထားသည်။
“ဒူးထောက်လိုက်စမ်း။ လက်ပါမြှောက်ထား”
ဦးအောင်ဖေက အေးစက်စက်လေသံဖြင့် အမိန့်ပေးသည်။ နွယ်နီလည်း
ရွေး စရာမရှိသဖြင့် သူ့အမိန့်အတိုင်း ဒူးထောက်လိုက်သည်။ လက်ကို အပေါ်ကို တန်းနေ
အောင်ဆန့်မြှောက်ထားသဖြင့် ထောင်ဝန်ထမ်းတစ်ဦးကလက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို နောက် စေ့မှာ
ထပ်ကာကပ်ထားသည့် အနေအထားဖြစ်အောင်ပြုပြင်ပေးသည်။
“ပေါင်ကို စေ့မထားနဲ့ ကားထားစမ်း”
ဦးအောင်ဖေက ထပ်မံအမိန့်ပေးပြန်သည်။ သူမက
မဝံ့မရဲဖြစ်နေတာကြောင့် ထောင်ဝန်ထမ်းတွေက ပေါင်ကို သူတို့လိုချင်တဲ့
အနေအထားထိဆွဲကားပစ်လိုက် ကြသည်။
နွယ်နီ့အနေဖြင့် သူစိမ်းယောက်ျားလေးများရှေ့တွင်
ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ဒူး ထောက်လက်မြှောက် ထားရရုံမက ပေါင်ကိုပါ ကားထားရသဖြင့် သူမရဲ့
လုံးဝင်းတဲ့ နို့တွေနဲ့ အဖုတ်ကို ဦးအောင်ဖေတို့ မျက်စိအစာကျွေးနိုင်ရန်
ပြသထားသလိုဖြစ်နေ သောကြောင့် အရှက်ကြီး ရှက်နေမိသည်။
“ဒါနင်တို့ အကျဉ်းသူတွေထိုင်ရမယ့် ပုံစံပဲ။ ပုံစံဆိုတာနဲ့
အဲ့လိုထိုင်ရမယ် နား လည်လား”
“ဟုတ်ကဲ့”
“ကောင်းပြီ။ စစ်ဆေးမှုစမယ်။ နာမည်ရယ်၊ အသက်ရယ်၊
အိမ်ထောင်ရှိ မရှိရယ်၊ ထောင်ကျတဲ့ အမှုရယ် ပြောစမ်း။
YOU ARE READING
Female prison
Fanfictionအကျဉ်းသူတွေကို ကျွန်အဖြစ်လေ့ကျင့်ပြီး ရောင်းစားတဲ့ ဇာတ်လမ်းပါ
Part I
Start from the beginning
