"အချစ်တဲ့လား"

Final

.............................

ဧည့်ခန်းထဲရှိ လူနှစ်ဦးဟာ တစ်ဦးကို တစ်ဦး ရီဝေစွာ ကြည့်နေကြသည်။ ထိုအကြည့်တို့သည် စကားလုံးပေါင်းထောင်သောင်းမကထက်တန်ဖိုးရှိမည် ထင်သည်။ သိပ်ချစ်သည် မမ အနားသို့တစ်လှမ်းချင်းလှမ်းကာ မမ ဘေးမှာဝင်ထိုင်ရင်း မမ ပုခုံးလေးကို မှီကာ ........

" အရမ်းလွမ်းနေခဲ့တာ သိရဲ့လား"

" မယုံဘူး"

နှစ်ယောက်သား စကားလုံးတွေ ပျောက်ရှပြန်သည်။

" ပြန်လာပေးတဲ့ အတွက် ကျေးဇူးပါ မိန်းမ" ဒီတစ်ခါတော့ သိပ်ချစ် ဘက်က စကားစလာသည်။

" တကယ်ပြောတာ မိန်းမ ကို နေ့တိုင်းလွမ်းတာ "

" ယုံဖို့ မကောင်းတဲ့ စကားတွေ မပြောစမ်းပါနဲ့"

" မမ ဘာလို့ မယုံရတာလဲ "သိပ်ချစ်မျက်ရည်လေးဝဲကာ မေးနေမိသည်။ ဘယ်တုန်းကမှ မျက်ရည်မကျဘူးတဲ့ သိပ်ချစ်ဟာ မမ နှင့်တွေ့တော့မှ မျက်ရည်ကျရတော့သည်။

" ချစ်ရင် ချစ်ကြောင်း ပြောရတယ်ကွ၊ လွမ်းရင် အကျိုးအကြောင်း‌ လေးမေးသင့်တယ်မဟုတ်လား၊ အတူရှိချင်တယ်ဆိုရင် တို့ရှိတဲ့ နေရာ အထိ လာသင့်တယ်မဟုတ်လား၊ တို့ပြောတဲ့ အရာတွေထဲမှာ မင်းဘာလုပ်ခဲ့ဖူးလဲ ဟမ်"

" မင်းဘက်က ချစ်တယ်လို့ မပြောဖူးသလို၊ လွမ်းလို့ဆိုပြီးဖုန်း‌လဲ မဆက်ဖူးဘူး၊ တို့ရှိတဲ့ နေရာအထိ လာဖို့ဆို ပိုတောင်‌ ဝေးသေး၊ အဲ့တော့ မင်းကိုတို့ ဘယ်လို ယုံရမှာလဲ"

" မင်းကလေတို့နဲ့ ပတ်သက်ရင် ဘယ်တော့မှ မာန မချဘူး ၊ မင်းက မင်းမာနတွေကို မချပေမဲ့ တို့က မင်းနဲ့ပတ်သက်ရင် ဘယ်လိုမှ မ‌ နေရက်ဘူး သိရဲ့လား၊ ဒီနေ့တော့ မင်းပြန်မခေါ်တော့မဲ့အတူ တို့ ကိုယ်တိုင်ပဲ မင်းဆီကို ဒုတိယ အကြိမ် လိုက်လာခဲ့လိုက်တယ်၊ မောင်းထုတ်ချင်လဲ မောင်းထုတ်တော့! တို့လေ တို့..မင်းကို အဲ့လောက်ထိ ချစ်တာ မင်းသိရဲ့လား အချစ်ဆုံးရယ်"

မမဟာ ပြောချင်ရာပြောပြီး သိပ်ချစ်ကို တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားရင် ရှိုက်ကြီး တငင် ငိုနေလျက်။

" ဒီပွဲမှာ မမ နိုင်တယ်၊ ဒီကို လိုက်လာခဲ့ရလို့ မမမရှုံးပါဘူး၊ တကယ် ရှုံးတဲ့လူက သိပ်ချစ်ပါပဲ၊ ဘာလို့လဲ သိလား ချစ်ရဲ့သားနဲ့ကို ချစ်တယ်လို့ မပြောနိုင်ခဲ့တာ၊ လွမ်းရဲ့သားနဲ့သက်သေမပြနိုင်ခဲ့တာ၊ ဒါမဲ့ မမ ဆီကို သိပ်ချစ် တကယ်သွားခဲ့ပါတယ်၊ အဲ့ဒါ မှန်သောစကားပါ"