ငါ့နောက်ကိုပဲ ရိုးရိုးသားသားနဲ့လိုက်ပြီး တချမ်ဂိုဏ်းကို ပိုကောင်းအောင်တည်ထောင်၊ တစ္ဆေကျင့်စဉ်တွေကိုလေ့လာပြီး တစ္ဆေတာအိုပညာရှင်ဖြစ်လာအောင် လုပ်ပါလား...

ရှန်းလျိုရှန့် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်လိုက်ပြီး လမ်းဘေးနားသို့ လျှောက်သွားလိုက်ကာ မိုးမခပင်မှ သစ်ခက်တစ်ခုကိုချိုးလိုက်ပြီး ပန်းပွင့်ကို လက်ပတ်ပုံစံ ချည်နှောင်လိုက်သည်။

" ဒီမှာ ငါတို့ရဲ့ တွေ့ဆုံမှုအတွက် လက်ဆောင်..."
သူ မင်ထန်ကို ထိုပန်းလက်ပတ်ကလေး ပေးလိုက်သည်။

ထိုလက်ဆောင်ကို ဝတ်ကျေတန်းကျေဟုသာ သတ်မှတ်နိုင်သော်လည်း မင်ထန်က ရုတ်တရက် အသက်ရှုမမှန်ဖြစ်လာပြီး နှလုံးသားတစ်ခုလုံး ခုန်ထွက်တော့မည့်ဟန်ဖြင့် တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာသည်။

အင်မော်တယ်ရှန်းက ငါ့ကို လက်ဆောင်ပေးနေတာလား...

" ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်က ဒီလိုအဖိုးတန်တာကို ယူဖို့ မထိုက်တန်ပါဘူး..."
မင်ထန် မျက်ရည်များဝဲလာပြီး ဤဘဝအတွက် နောင်တရစရာ မကျန်တော့ဟု ခံစားလိုက်သည်။

ရှန်းလျိုရှန့်က ပြောလိုက်သည်။
" ဒါဆိုလည်း ငါ လွှင့်ပစ်လိုက်မယ်..."

" မလုပ်ပါနဲ့..."

မင်ထန်၏ နှလုံးသားကို ဆုတ်ဖြဲလိုက်သကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရပြီး လက်ပတ်လေးကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး သူ၏သားသမီးရင်းသဖွယ် ရင်ခွင်ထဲ ပိုက်ထားလိုက်သည်။

" အင်မော်တယ်ရှန်း ဒါလေးကို မလွှင့်ပစ်ပါနဲ့... သူနဲ့ ကျွန်တော်က အထူးဆက်နွယ်မှု ရှိသွားပြီ..."

ယခင်ဘဝတွင် ပရိသတ်များကို ချစ်ခင်အလိုလိုက်ခြင်းဖြင့် နာမည်ကြီးသော ရှန်းလျိုရှန့်မှာ ဤလောကတွင် သူ၏တစ်ဦးတည်းသော စူပါပရိသတ်ကို အလွန်ကြင်နာစွာ ဆက်ဆံပေသည်။ သူက မင်ထန်ကို ကြာစေ့များအတူ စားချင်လားဟု မေးလိုက်သည်။

မင်ထန်ကလည်း စောဒက တက်မနေပေ။

သူတို့ ကြာကန်သို့ရောက်သည့်အခါ မင်ထန်က ရှန်းလျိုရှန့်ကို ဘာတစ်ခုမှ လုပ်ခွင့်မပြုပေ။ သူက ကြာစေ့အခွံများကို မည်သည့်မန္တန်မှမသုံးဘဲ လက်ဖြင့်ကိုယ်တိုင်ခွာပေးလိုက်သည်။

ပန်းလေးလိုလှတဲ့ ‌ဗီလိန်ရှစ်စွမ်းWhere stories live. Discover now