ცოტახანს დავფიქრდი და იატაკს მივჩერებოდი
თჰ:ჯანდაბას! კარგი დავრეკავ და ვეტყვი...მაგრამ მაგის წუწუნის მოსმენას მე არ ვაპირებ!
ტელეფონი ამოვიღე და მამიდამისის ნომერის ძებნა დავიწყე...როგორც იქნა მივაგენი და ყურზე მივიდე
თჰ:ვრეკავ!
ცოტახანი ველოდებოდი,გათიშვას ვაპირებდი მაგრამ შემდეგ აიღო ტელეფონი და ღრმად ამოვისუნთქე შემდეგ ჩუმად და მშვიდად ვთქვი
თჰ:გამარჯობა ქალბატონო...თეჰიონი ვარ
ჯ/მ:ოჰ გამარჯობა თეჰიონ რამე მოხდა??
თჰ:იცით...ჯონგუკი...ჯონგუკი დაჭრილია და საავადმყოფოში ვართ
ჯ/მ;რაა??? რა მოუვიდა?? ახლავე მოვდივართ....ამისდედაც
ტელეფონზე იკივლა მე კი მალევე გავთიშე და თვალები დავხუჭე...სუნთქვა გახშირებული მქონდა უკვე...არ ვიცოდი რომელზე მენერვიულა...
უკვე დიდი დრო გავიდა და ჯერ არაფერი ისმის...დადუმებული საავადმყოფო მამიდამისმა და დიანამ გამოაფხიზლა,ტირილით მორბოდნენ თითქოს ძაან ადარდებდეთ ჯონგუკი დარწმუნებული ვარ ახლა სანაზე მეტად არავინ ნერვიულობს ჯონგუკზე...
ჯ/მ;ბიჭებო რა სჭირს ჯონგუკს?? კარგადაა?? ვინ დაჭრა??
ბოლო ხმაზე ყვიროდა და ბიჭები მის გაჩუმებას ცდილობდნენ
ჯმ:დამშვიდდი ქალბატონო იუნა ყველაფერი კარგად იქნება
დიანა:რა სჭირს ჩემს ქმარს???
დიანაც ვითომ ტიროდა და ძალიან გავღიზიანდი ამაზეც...მე და ეუნჯი ჩაკუზულები ვიყავით და უბრალოდ მათ ვუცქერდით...სურვილი არ გვქონდა,საერთოდ რამე გვეთქვა
ქ.იუნა:ეს...ეს ყველაფერი იმ გოგოს ბრალია! ის ძუკნა...ყველაფერი მაგის ბრალია რომ,ჩემი ძმისშვილი ასეთ დღეშია
მამიდამისმა დააბრეხვა და უკვე მეტის მოთმენა აღარ შემეძლო და ტონს ავუწიე...უკვე ძაან ყელში ამოვიდა ეს ყოველივე
თჰ:ბოდიშით ქალბატონო იუნა მაგრამ,სანას ბრალი არ არის და მას ასე ნუ მოიხსენიებთ! ზედმეტი ხომ არ მოგდით?? ასეთი პანიკებიც არაა საჭირო ყველაფერი კარგად იქნება!
თვალები ავატრიალე და ისევ ეუნჯისთან მივედი მამიდამისი კი გაფართოებული თვალებით მიყურებდა...ხმაც ვერ ამოიღო და სკამზე დაჯდა...
ყველა ჩუმად ვიჯექით სანამ ექიმი არ გამოვიდა
ექიმი: ჯეონ ჯონგუკის ნათესავები თქვენ ხართ??
ყველა ექიმთან მიცვივდა
ექიმი:ყველაფერი რიგზეა...უბრალოდ დიდი ხანი ვერ გაიღვიძებს სამწუხაროდ...ან ჯერ არვიცით როდის გაიღვიძებთ...სავარაუდოდ ბევრი სისხლი დაკარგა და ტყვიაც ძნელად ამოვუღეთ...მადლობა
ექიმი წავიდა და არავინ არ ვიყავით შედეგებით კმაყოფილი და იმით რომ,გვიან გაიღვიძებდა,მაგრამ რაც მთავარია ცოცხალია და ჩვენთან არის...
სანას პოვ:
ჩუმად ვტიროდი როცა,მანქანა სადღაც დიდ ვილასთან გაჩერდა...ძალიან სადა იყო და ირგვლივ მიყრუებული ადგილი იყო...ბნელოდა სადღაც შუაღამე იქნებოდა,იმ კაცმა მანქანიდან რასაც ქვია გადმომათრია დაბლა ვიყურებოდი და ჩუმად ვტიროდი...სადაცაა გული გამიჩერდებოდა ისე მაინტერესებდა ჯონგუკი როგორ იყო...იმედია კარგად არის მას რომ რამე დაემართოს ჩემს თავს არ ვაცოცხლებ ჩემი თავი "უკვე" აღარ მაინტერესებს რაც მთავარია საყვარელი ადამიანი გყავს გვერდით დანარჩენების დედაც უკვე აღარ მაინტერესებს რა ხდება ჩემს თავს ყველაფრის მიმართ ინტერესი დავკარგე ახლა მხოლოდ ჯონგუკის ნახვა თუ გამახარებს მასზე ძალიან,ვნერვიულობ,საშინლად,უკვე აღარ ვიცი რა ვქნა ან სად წავიდე.სახლში შემათრია და მდივანზე დამაგდო მეკი როგორც ყოველთვის ჩუმად ვიჯექი,ცრემლები თავისით ჩამომდიოდა ლოყებზე და თავში ჯონგუკის დაჭრის სცენა მიტრიალებდა უკვე მომენატრა ჩემი პატარა...
ჩანიოლ:რას ფიქრობ ლამაზო ჰა?? დღეიდან რასაც გეტყვი იმას გააკეთებ...არ მოგკლავ...არ შეგეხები მაგრამ ჩუმად გაწამებ გვრიტო
ისევ ისე საზიზღრად გადაიხარხარა და ზევით ავიდა...მეკი ჩუმად ვიჯექი და თავი მუხლებში ჩავრგე...
☆♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆♡
17 თავი
Start from the beginning
