Dilemma

Part-4

'အဟမ်း..လွမ်းလွန်းလို့ထင်မနေနဲ့
ကျုပ်အဖေကခင်ဗျားဘယ်နေ့သွားမှာလဲမေးခိုင်းလို့'

ရှောင်းကျန့်ဒေါသထွက်နေတာကိုသိပုံနဲ့အမျိုးကောင်းသားက ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်ရင်းမေးလာတယ်။

'မနက်ဖြန်သွားမှာ'

ဦးလေးကမေးတာဆိုတဲ့စိတ်ကြောင့် ရှောင်းကျန့်အသံကိုလျှော့ချလိုက်တယ်။ လူကြီးသူမကမေးတာကိုတော့ကဆောင့်ကအောင့်ဖြေတာမကောင်းဘူးမလား။ လူယဥ်ကျေးလေးဖြစ်တဲ့ရှောင်းကျန့်က ဒါတော့နားလည်ပါတယ်။

'ကားနဲ့လား'

'မဟုတ်ဘူး ခြေထောက်နဲ့'

'ကျစ်! ခင်ဗျားမရွဲ့နဲ့'

ခပ်ငေါ့ငေါ့ဖြေတော့ဒေါသထွက်သွားပုံပဲ။ တော်လိုက်တာ ရှောင်ရှောင်းကျန့်က။

'ကားနဲ့သွားမှာဟုတ်တယ် ဒါပဲမလား'

အဝတ်အစားတွေဆက်ထည့်ဖို့ကျန်နေသေးတဲ့ရှောင်းကျန့်က အဲ့ဒီလူနဲ့စကားစကိုမြန်မြန်ဖြတ်ချင်နေပြီ။ တစ်ခုခုမေ့သွားမှာတကယ်စိုးရတယ်။ ရှောင်းကျန့်ကအလိုလိုမှမေ့တတ်တဲ့သူ။ အာရုံတွေထွေသွားရင်ဘာမှကိုမမှတ်မိတော့ဘူး။ အကုန်ကျန်ခဲ့တော့မှာ။

'အင်း ဒါပဲ ခင်ဗျားမြန်မြန်ပြန်ခဲ့'

တီခနဲအသံနဲ့အတူ ပြောချင်ရာပြောပြီးဖုန်းချပစ်သွားတယ်။ ဒီလူတကယ့်ကိုလူမှုဆက်ဆံရေးမသိတဲ့လူပဲ။ ဖုန်းခေါ်တဲ့သူကလည်းသူ။ ဇွတ်ချသွားတော့လည်းသူပဲ။ အဝတ်အစားနည်းနည်းထပ်ထည့်ရင်းရှောင်းကျန့်ကမကျေမနပ်ပွစိပွစိနဲ့ပြောနေသေးတယ်။ အဝတ်နဲ့ပစ္စည်းတွေအကုန်ပြင်ပြီးတော့အိပ်ချိန်ရောက်သွားပြီ။ ပုံမှန်ညတွေဆိုဆေးစာအုပ်တွေဖတ်ရင်းညနက်တတ်သေးပေမယ့်မနက်ဖြန်ခရီးသွားမှာမို့စောစောအိပ်ဖို့ပြင်လိုက်တယ်။

တကယ်ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနိုင်တဲ့အဲ့ဒီလူကြီးမင်း! အိပ်မက်ထဲထိတောင်မျက်ခုံးတွေတွန့်ချိုးထားသေးတယ်။ ရှောင်းကျန့်အမြင်ကပ်လိုက်တာ။

~~~

"အစ်ကို ကားကမထွက်သေးဘူးလားဗျ"

ကားဂိတ်ကိုရှောင်းကျန့်ရောက်သွားတော့စောနေသေးတယ်။ ကားလက်မှတ်ဖြတ်တော့ကားထွက်ချိန်ပါပေမယ့်အခုထိရောက်မလာသေးဘူး။ ထွက်ရမယ့်အချိန်ထက်နာရီဝက်လောက်နောက်ကျနေပြီ။