Kölenin aslında kıyametin ta kendisi olacağını asla bilemezdin.
Ben yanarak kül oldum. Asla çiçeklenmedim.
İntikam yolunda çok yoruldum. Ama vazgeçmedim.
Biri beni çok sevdi. Ama ben sevemedim.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
~~~
Şok olmuş şekilde notta ki yazıya bakıyordum. Daha ne kadar şaşıra bilirim?
Bunu Paure Morte mi yazdı? Aklım karıştı. Neden böyle bir şey istesin ki?
Hem neden benimle evlenmek istiyor? Hayatım ne kadar saçma ola bilir düşünmek bile istemiyorum.
Ya yaşamak onunla birlikte olmaksa? Nasıl bilecem?
3 gün süre verdi. Ben napacam? Neden ben? Neden...
Yemeği yedim. Yatakta uzandım. Belki de kabul etmezsem bu yatakta bir daha uyuyamayacam. Kim bilir.
Ben kendi yaşamımı kendim kurmalıyım. Ama ben ne yapabilirim ki? Resmen bana yaşamak ve ölmek arasında seçim yapmamı istiyor. O kendi aleminde onunla olursam yaşayacağımı söylüyor, ama onunla evlenirsem ölücem.
Yataktan kalktım. Kapıya doğru gittim. Açtım. İki nöbetçi vardı. "Beni Paure Morte'in yanına götürün." dedim. Başlarını salladılar. Yürümeye başladık. Beni salona getirdiler. Hepsi burdaydı. Lara ve benimle gelen kızda burdaydı. Onlar ayaktaydı. Ama benimle gelen kızın hali hiç yoktu. Beni görüp şaşırdılar. "Cevabımı vermeye geldim." diye açıkladım. "Hemen çabuk mu?" diye sordu Paure Morte. Başımı salladım. "Evet. Benim kararım 3 gün sürecek bir şey değildi. Ben seninle, affedersiniz sizinle evlenmek istemiyorum. Ben sizin yanınızda nasıl mutlu ola bilirim? Ben kendi halimde zaten mutluyum. Size ihtiyacım yok. Siz de başkasını bula bilirsiniz." dedim. Herkes böyle konuşmama şaşkınlıkla dinliyordu. Paure Morte sadece dinliyordu. Başını salladı. "O zaman zor yola baş vuralım." dedi.
Ayağa kalktı. "Kardeşin Gocce Margherita öle bilir o zaman." dedi. Bir adım geriye gittim. Gözlerim doldu. "Gocce yaşıyor mu?" diye sordum kısık sesle. "Evet, yaşıyor. Ama öle bilir. Eğer kabul etmezsen ölecek." dedi.
Şimdi yeni bir soru. Kendimi yaşatmak mı, kardeşimi öldürmek mi?
Yine çaresizlik.
"Tamam, kabul ediyorum. Kardeşime bir şey olmayacak. Eğer ona bir şey olursa bu sarayı yakarım. Ve içinde kimin olduğunu umursamam." dedim sinirli şekilde. Güldü. "Peki. Anlaştık. Odana gidip dinlene bilirsin." dedi. Salondan çıktım. Nöbetçilerle odama çıktım. Yere oturdum. Göz yaşlarım zemine düştü. Hıçkırarak ağlamaya başladım.
Ben yine ölmeyi seçtim.
⚔️
(Cenere köyü)(Saldırıdan sonraki gün)
Kan kusana kadar öksürdü. Burnundan isin kokusu gitmiyordu. Mide bulandırıcı tat ağzında yer almıştı. Nefes alış verişi cehennemde nefes almaktan daha zordu.
