Het Huis Anubis: Het Vervolg na Aflevering 404

Hoofdstuk 1: De Nachtmerrie

Het is 2 weken nadat de Club van de Oude Wilg het mysterie van de Traan van Isis hebben opgelost. Ze hebben nu zomervakantie en gebruiken deze tijd goed om tot rust te komen. Alle leden van de club moeten hun examenjaar overdoen aangezien ze zoveel met de club bezig zijn geweest dat ze soms vergeten waren om met school bezig te gaan.

Nienke heeft nog veel nachtmerries over alles wat er is gebeurd, vooral over wat er was gebeurd met Fabian.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nienke wurmde zichzelf heen en weer in haar bed. De dekens plakte aan haar zweterige lichaam vast en draaide om haar heen. "Nee...nee!" mompelde ze in haar slaap. Ze had een nachtmerrie. Het was dezelfde nachtmerrie die haar nu al 2 weken achtervolgde. Fabian, hoe hij met Noa in de gang lag, hoe hij in een coma belandde, en hoe hij ten slotte 'doodging'. Nienke kon het allemaal even niet verdragen. Alles kwam zo hard aan nu dat ze klaar waren met het mysterie.

"Nien? Nienke..." hoorde Nienke een vage stem. "Nienke? Wordt eens wakker." klonk het weer. Na een paar gillen kwam Nienke met een ruk overeind. Ze rilde als een rietje. Naast haar op haar bed zat Amber bezorgd naar haar te kijken. "Hey...sstt" Amber aaide Nienke rustig over haar rug. Dat vond ze normaal heel fijn, mar nu kon het Nienke even niet baten. Ze schoof langzaam opzij om Amber het signaal te geven dat ze dat nu even niet wilde. Amber zuchtte diep. Ze stond op en ging aan haar makeuptafeltje zitten. Ondertussen probeerde Nienke haar ademhaling onder controle te krijgen. Toen ze eenmaal rustig was zuchtte ze eens diep. "Amber? Sorry..." zei ze, en ze keek rustig Amber's richting op. Amber legde haar spiegeltje neer en liep vervolgens weer naar Nienke toe. Ze plofte naast haar neer en veegde een haar uit Nienke's gezicht. "Ik...Ik had weer een nachtmerrie..." zuchtte Nienke. Ze keek naar haar vingers en voelde de tranen branden. Ze slikte en ging weer verder. "Het was dezelfde...over Fabian...en-" Amber pakte haar handen vast en keek diep in haar ogen. "Rustig maar, het is voorbij. Kom..." Nienke keek Amber verward aan maar stond toen samen met haar op. "Waar gaan we heen dan?" "Naar Fabian." Nienke keek haar vragend aan. "Maar, is het daar niet veels te laat voor?". Amber wees naar het klokje naast haar bed, 10:30uur. Er verscheen een kleine lach op haar gezicht. "Oh..." fluisterde ze.

Fabian lag met een leesboek op zijn bed toen er opeens op de deur geklopt werd. "Fabian?" klonk een stem. Het was Amber. Fabian legde zijn leesboek aan de kant en keek op de klok, 10:35uur. Hij zette zijn brilletje op zijn neus en stond op om de deur open te doen.

"H-hoi..." zei Fabian met een slaperige stem en een kleine glimlach. Amber keek hem blij aan en schoof snel aan de kant. Achter haar stond Nienke. Het zweet parelde op haar voorhoofd. Fabian's lach verdween direct. "Hey...gaat het wel?" zei hij. Nienke liep snel op hem af en gaf hem een knuffel. Fabian was compleet verrast van de knuffel maar knuffelde snel terug. Hij wenkte Amber dat ze kon gaan. Amber gaf hem een knikje en liep snel en zachtjes weg. 

Fabian deed de deur achter hun dicht en ging samen met Nienke op zijn bed zitten. Toen pas viel het hem op hoe erg Nienke trilde, en hoe hard zij in zijn schouder aan het huilen was. "Shh...hey. Wat is er?" zei hij zachtjes. Het duurde even, maar Nienke werd rustiger en ging rechtop zitten om Fabian in zijn ogen te kijken. Ze zuchtte weer eens diep. "Ik- Ik had weer een nachtmerrie..." zei ze. Fabian dacht eventjes na, Nienke was al vaker naar hem toe gekomen om over een bepaalde nachtmerrie te vertellen. De nachtmerrie waar hij in voorkwam.

Nienke keek naar haar vingers en begon weer zachtjes te huilen. Fabian wist meteen over welke nachtmerrie het ging en drukte haar snel weer dicht tegen hem aan. 

"Rustig maar. Ik ben hier en zal je nooit meer laten gaan..." zei  Fabian. Nienke lachte zachtjes, gaf hem een kusje in zijn nek, en begroef haar hoofd weer in zijn nek.

Ze was thuis.