Przypowieści Hierytnickie

Legenda powstania wsi Hierytnica

Hierytnica, według wersji oficjalnej, miała powstać w roku tysiąc czterysetnym, chociaż wersja ludowa przupuszcza wersję wydarzeń zgoła inną, albowiem według przypowieści przekazywanych z dziada pradziada historia Hierytnicy sięga aż Bolesława Chrobrego. Opisywać będę następującą opowieść w formie wersji wydarzeń prawdziwych, tak jak i resztę przypowieści w tej książce zawartych, aby zaoszczędzić ci czytelniku zagwozdek i pozwolić ci wchłonąć się w świat bajdurzeń babek z tego osobliwego zakątka Polski.

Historia Hierytnicy rozpoczyna się od ucieczki małej społeczności pogan z Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Bojąc się represji cesarza Otto III, uznali oni, że ścieżką najlepszą będzie udać się do sąsiadów polskich, gdzie chrześcijaństwo nie było jeszcze aż tak powszechne, a kult pogański było ciężej udowodnić. Społeczność ta nie była ot zwyczajnym kultem wiary germańskiej, a jej unikalnym skrzywieniem: ludzie ci wierzyli, że bogowie, których czczą ich bracia to bogowie niższej rangi, stworzeni przez jednego najwyższego Boga 'ÆL' (więcej o wierzeniach pierwotnych hierytniczan w innym dziele). Jest to informacja ważna, ponieważ społeczność ta uniknęła konwersji tylko poprzez umiejętność myślenia monoteistycznego.

Któregoś dnia swej podróży przez kraj lechicki, niemców napotkał oddział wojskowy króla, wraz z samym Chrobrym. Widząc cudzoziemców na swej ziemi, władca pierwej wyłapał wszystkich, a potem każdego po kolei i na osobności przepytywał, a oni mu na pytania tak samo odpowiadali:
-"Tyś jest pogan czy nasz?"
-"W jednego Boga wierzę, Boga nad bogami"
-"Co cię tu sprowadza niemcu?"
-"W pokoju przychodzimy, spokoju i ziemi nam przyszło szukać"
-"Czemuż tego w domu nie szukacie?"
-"Bo domu już nie ma, książęta spalili"
Cudem lub wycwanieniem się, ludzie ci uniknęli ściętej głowy. Widząc niedolę tych ludzi, których wziął za chrześcijan, król zadecydował, że ziemia, na której stoją, odtąd stanie się nową osadą, a człon 'hiery' przepoczwarzał się przez lata z niemieckiego 'hören', czyli słuchać, jakoby oni zostali przez Polskę wysłuchani (pierwotnie wieś zwała się Höritzen). Pierwszym władcą wioski został Bezprym, syn Bolesława.

Chociaż wieś pierwotnie była czysto niemiecka, w raz z mijanymi latami do wioski napierało coraz to więcej polaków, którzy słysząc plotki o wiosce pogan, decydowali się porzucać narzuconą wiarę Abrahama i szukać swojego szczęścia pośród braci innowierskiej, tym samym mieszając się z rodzimymi mieszkańcami. 

Jeśli wierzyć temu, co mawiają mieszkańcy, do dziś na drzewach widać pogańskie symbole, a w noc przesilenia letniego wiatr przynosi dźwięk tańców, krzyków i jęków, jak gdyby starym tradycjom dane było żyć wiecznie. We wsi miało podobno dochodzić do wszelakich obrządków i czarów, które przerastają ludzkie pojęcie, a dzięki zwierzchnictwu Lokiego, któremu rok w rok poświęcać mieli siedem lisów, prawda nigdy nie wyszła w ręce ludzi, którzy w tej prawdzie nie mieli interesu. 

Chociaż oficjalnie wioską władał Bezprym, to realną władzę miał zwierzchnik, zwany też księciem pogańskim. Pierwszą osobą na tym stanowisku był Jon zwany Wszechmądrym. Niemiec ten był częścią grupy pierwotnych imigrantów, przybywszy do Polski wraz z żoną Gretą oraz synami Hansem i Adolfem szybko został wybrany na nieoficjalnego przywódcę grupy poprzez swoją niesłychaną inteligencję i oczytanie. Któregoś dnia jego lewe oko stało się kompletnie białe, co pobłogosławiło go możliwością bezpośredniego kontaktu z Mimirem, bogiem germańskim, który ostrzegał miejscowych przed wszelakimi kłopotami. 
Jon, w czas któregoś z przesileń letnich, nakazał spalić mały lasek niedaleko wsi poprzez otoczenie go siedmioma ogniskami i jak się okazało, pośród popiołu i próchna znaleziono zwłoki oddziału niemieckiego wraz z księciem, który kiedyś miał im obiecać kompletne wymordowanie. Po śmierci, czaszkę Jona wykorzystywano do wróżenia kolejnych 'zwierzchników', niestety ta podobno zaginęła wraz z ucieczką żołnierzy niemieckich w czasie II Wojny Światowej.