"Kumain ka ng gulay at prutas. Maawa ka sa magiging inaanak ko," anas ni Kenzo. "Nagtimpla na rin akong gatas, inumin mo pagkatapos kumain,"

"Oo na. Daming satsat," mataray kong sabi.

Isang buwan na rin nakalipas simulang ng may nangyari hindi masama sa amin ng anak ko. Simulang nangyari iyon, kahit nasa school ako ay todo text siya sa akin.

Kenzo:
Dinala mo ba ang gatas na tinimpla ko? Naka tumbler iyon.

Kenzo:
Kumain ka d'yan, kingina mo!

Kenzo:
Bawal magpa-stress. Iwasan kung kinakailangan, ugok ka.

Sunod-sunod ang text niya. Halos same lang ang lunch-break na'ming dalawa. Kung mababasa ng ibang tao ang texts niya, pagkakamalan kaming mag-jowa! Tangina, yuck! H'wag please.

Me:
Oo dinala ko. Thanks mwaps!!!

Me:
Jusko, tapos na. Pait ng mga gulay. 'di ko bet

Me:
Kung ayaw mo ma-stress ako, tigilan mo ako bhie, kimi HA-HA

I replied him. Tangina niya talaga. Bantay sarado kami sa kaniya. Dapat ganito ang kainin ko. Dapat ito tamang pagkain. Dapat may prutas sa tabi. Dapat bago umalis ng bahay, iinom ng gatas. Dapat bago matulog, uminom ng gatas, para malusog ang bata. Ang daming dapat, pero kailangan sundin.

To others, it might seem like an overreaction, but perhaps he's haunted by the fear of a repeat. His anxiety and trepidation were unmistakable. I could read in his eyes the regret for what had transpired before, a silent plea for understanding. Kaya hindi ko siya masisisi, e.

"Hoy, babaita! Nakita ko ang love of my life mo!" Malayo pa lang rinig na rinig ko na boses ni Shainny, tumatakbo. "Ang sarap niya, gago!"

"Kita ko rin ang honey mo," ganti ko sa kaniya.

In the midst of a seemingly insignificant misunderstanding, emotions erupted like a dormant volcano. Our sensitivities clashed, triggering an unexpected explosion, fueled, perhaps, by the lingering echoes of what transpired with Papa. We pleaded for forgiveness, but the weight of the moment lingered. The air hung heavy with unspoken words, a turbulent atmosphere that I found difficult to endure. The prolonged tension became unbearable, prompting a realization—I couldn't let this feud persist any longer. It was time to douse the flames, mend the wounds, and embrace the healing balm of forgiveness.

Pagkarating na pagkarating nila ay hanggang kinuha ni Shainny ang dala-dala kong tumbler.

"Painom, bhie! Uhaw na ako," hingal na hingal siya.

I can't breathe anymore because she's been drinking. I bit my lower lip because I knew what was on her mind. After drinking, he gave me a big grin and a playful face.

"Shala, iba din si baby Lyzza!" nakangising saad ni Shainny.

Naguguluhan tumingin si Erica kay Shainny.

"Uminom ka rito, dali, malalaman mo ang sagot,"

Dali-dali naman binigay ni Shainny ang tumbler ko kay Erica. Tangina, nakakainis sila! Ano'ng gagawin ko, pagti-tripan na naman nila ako. Parang gusto ko na lang magkaaway kami para kahit papaano umayos ang buhay ko!

Dahan-dahan binaba ni Erica ang pinaginom niya mula sa labi nito. Nakangisi nakatingin ang dalawa ko.

"Aba, nagiba ka na, Lyy," pabirong pahda-drama ni Erica. "Nasaan na ang kaibigan na'ming tanga, inutil, maangas at pala-mura,"

I shot them a disapproving look, but it seemed to roll off them like water off a duck's back. No fear registered in their demeanor. Instead of backing down, Shainny joined the absurdity, teasing and laughing in response to Erica's words. The atmosphere, instead of calming, embraced the chaos with contagious laughter, leaving me in disbelief at their resilience to my attempts at sternness.

Whisper of Virtouso (Love Material Series #2)Donde viven las historias. Descúbrelo ahora