SÜMBÜL

2.BÖLÜM: MÜCADELE

27.06.2022

Korku insana kolay kolay hata yaptırmaz korkan bir insan kolay kolay hata yapmaz

16 yaş en kötü, lanetlenmiş hayatımın başlangıç yaşıydı. Hep kitaplar da filmlerde böyle olay olur sanıyordum hiç bir zaman düşünmezdim gerçek hayatta olabileceklerini.

Babamı dünyanın en masum kişilerinden biri diye tanırdım. Hiç bir zaman yasa dışı işlere bulaşmaz sanıyordum. Ama insan nefsine hep yenik düşüp kazandığından daha fazlasını isterdi hergün kat ve kat daha fazla.

Hiç birsey anlamadım ne oldu ne kadar sürede oldu babam ne yaptı bu adamlar kim. Silahlar çıktı adamlar tehditler etmeye devam ediyordu. Miraç abi ve adamları gelmişti. Onlar da silahlarını çıkartmışlar bir birbirine doğrultuyorlar.

Bir silah patladı annemin tam alnına denk geldi. Kanlar durmadan akmaya devam etti. Çığlıklar ve göz yaşları bir birine karıştı annemin yanına, yerde kanlar içinde kalan bedeninin yanına gittim. Gözleri açıktı ama tepki yoktu. Bağırdım delicesine ağladım ama fayda yoktu annem benle konuşmadı. "Anne, anneeeeee uyan artık" hiç bir işe yaramadı kızdım anneme çok kızdım beni bıraktı,bu kötülüklerle dolu olan dünyada bizi bıraktı. Alıç gözleri kıpkırmızı olana kadar annemin başından kalkmadı.

İkimizinde gücü tükendi, son gücü ile de ayağı kalkıp annemize vuran adamdan silahı alıp adamın şakağına dayadı. Hiç göz kırpmadan adamın konuşmasına dai fırsat vermeden vurdu o an silahlar bir bir ateş açıldı. Babamda tam kalbinden vurulmuştu. Daha fazla bağırdım. Dünya sesini kısaydı beni duyardı.

Silahlar patlarken Alıç oturduğum yerde kolumu tutup hızlıca peşinden koşturdu yerdeki camlar ayağımıza batıyordu ikimizin de umrun da olmadan koşmaya devam ettik. Ben hislerimi kaybettiğim için Alıç ise sinirden kafayı yediği için ikimizde acı hissetmedik.

İnsanlar toplanmış eve bakıyordu. Polis sesleri geldiğinde Alıç kolumu daha hızlı çekerek koştu ayakkabılarımız yoktu. Cam kırıkları ile yırtılmış ve kanlar içinde kalan çorabımın dışında birşey yoktu ayaklarımızda. İnsanların arkamızdan konuşmalarına ve tuhaf tuhaf bakmalarına rağmen koşmaya devam ediyorduk.

Neyden kaçıyorduk hiç bilmiyordum ama kaçıyorduk. Gidecek başka bir yerimiz varmış gibi kaçıyorduk. Güneş tam tepedeydi ama hava soğuktu. Öğle olmuştu bir kaç kez 1 dakıkadan az süre dinlenmiş ama koşmaya devam etmiştik. Yarım kalan bir inşaata girip taşlara oturduk ikimizde hiç konuşmadan yaklaşık 10 dakika boyunca yere bakarak olanları düşündük.

Başını kaldırıp bana bana baktığında gözlerini hale kıpkırmızı olduğunu gördüm gerçi benimkilerden ondan farksız değildi. 'İyimisin?'demek isterdim ama ikimizde kötü olduğumuzu biliyoruz. ağzından zor çıkan kelimelerle konuştum konuşmak istemiyordum ama merak ettiğim birşey vardı " bundan sonrası ne olacak? Ne yapacağız?" gözleri kapanıyordu. Zorlukla açık tutmaya çalışıyordu ama ne kadar açık tuta bilirdi bilmiyorum. " Bilmiyorum Sümal. Bundan sonra ne olacak hiç bir fikrim yok" ikimizinde konuşacak hali olmadığı için hiç birşey demeden sadece yanına oturarak sarıldım. Ayaklarımı uzatarak " başını koy biraz uyu." Dediğimde başını olumsuz anlamda salladı. " benim uykum yok sen uyu, uykum gelincede seni kaldırırım ben uyurum" bana ,gözlerimin içine baktı uyumak istemiyordu ama kendisine biliyordu uyumak zorundaydı. "söz ver uyandıracagina" sesiz kaldım sadece gözlerine baktım " Sümal söz ver" " söz Alıç söz " dizlerimin üzerine uzanarak gözlerini kapatı.

Bundan sonra hersey kötü olacaktı biliyorum. Annem alnından bir kurşun ile babam ise kalbinden bir kurşun ile bu hayata veda etti. Herzaman üzülürdüm sokakta kalmış çocuklar için elimden gelen kadarıyla yardım etmeye çalışırdım ama bu sefer biz sokakta kaldık. İnsanların sokakta kalan çocukları canice öldürdüklerini duyardım. Zaten hepimiz bir gün ölecektik, kaçınılmaz bir son bu. Ölüm sahiden korkunç muydu? neden ölümden bu kadar korkuyorduk? Eğer burda yaşayacaksak
Ölümden korkmyacaktık.