"Sana blöf gibi mi geliyor?" dedim tehditlerime aldırış etmeden bir metre kadar yakınıma gelmiş olan Vincent'a. "Çekinmem, öldürürüm."
"Dur da işini kolaylaştırayım."
Vincent pantolonunun arkasına sıkıştırdığı kıvrımlı, uzun bir hançeri çekip göz aç...
Aşırı aşırı uzun zamandır görüşemiyoruz, farkındayım. Bilmeyenler için işe başladım. Üniversite bu kadar tempolu olmadığı için alışmam gereken bir süre vardı, son bir aydır ancak sosyal hayatımı kazanmaya başlamış durumdayım. Bu benim için alışma süreci olduğundan bu sürece elbette yazmak için bir vakit de ayıracağım. Şu an yeni olduğum için tökezledim ancak umarım hızla toplayacağız. 🎀
Neler yaşandığını unutmuş olabilirsiniz, ben de bir ara son bölümleri gözden geçirmeyi düşünüyorum. Eğer kafanızda fazla silikse son bölümü okumanızı tavsiye ederim.
Hepinize keyifli okumalar. Bol bol yorum yapmayı unutmayın, özleştik. 🧸💗
Bölüm Şarkısı; ADONA, Climb
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
23. AMAÇ VE ARAÇ
Yolcuğumuzun beklediğimden daha kısa sürmesinin sebebi, nişanın yapılacağı bu yerin Robnaire'deki Kuzey Yakasında olmasıydı. Vincent'ın evi Kuzey Yakasının gittikçe gösterişin azaldığı ileri kısmında yer alıyordu, burası ise kraliyetteki en değerli komutanların, tüccarların ve asilzadelerin bulunduğu bir bölgeydi. Bu yüzden dışarısı sarı ışıklarla aydınlatmalı, bahçesinde bir süs havuzu bulunan bu geniş beyaz tuğlalı evi gördüğümde aslında şaşkınlığımı koruyabiliyor olmalıydım. Yine de bu zenginlik daha önce tecrübe edebildiğimden çok çok daha fazlasıydı.
"Hoş geldiniz efendim." İçeriden klasik müziğin yükseldiği kapıları açık evin önüne vardığımızda, kapıdaki görevli çocuk gereğinden fazla eğilerek bizi selamladı. "Rica etsem davetiyelerinizi görebilir miyim?"
Evin muhteşemliği karşısındaki hayranlığımı gizlemek için yüzüme kayıtsız bir ifade yerleştirdim. Vincent at arabasından inip yürümeye başladığımız an tuttuğu elimi, "Bir saniye," diyerek bıraktı ve giyindiği kabanın iç cebine doğru uzandı. Cebinden krem renkli iki adet kart çıkarttığında adam gülümseyerek hızlı bir kontrol yaptı, ardından davetiyeyi kendine alarak geçmemiz için elini uzattı. "Buyurun lütfen, iyi eğlenceler."
Vincent bir kez daha sol elimi tuttuğunda memnuniyetle onun bu sıcaklığı kabul ettim. İçeriye girdiğimiz ilk an, yüksek tavanlı holde bekleyen başka görevliler misafirlerin kabanlarını almak için bekliyordu. Omuzlarıma astığım kürkümü onlara verip üzerimdeki ince saten elbiseyle kaldığımda, dışarıdan içeriye esen rüzgâr beni sadece birkaç saniye üşüttü. Çünkü kısa süre sonra giriş yaptığımız geniş salon sıcacıktı.
Salonda uzunca pencereler vardı, kenarlarında mavi renkli kadife perdeler asılıydı. Tavandan sarkan avizedeki mumlar titreşiyordu. Her yerde yuvarlak masalar ve çevresinde birkaç sandalye vardı. Vincent tuttuğu elimi bırakmadan bizi, etrafında beyaz renkli şakayıklarla çevrili sahneye dikkat çekmeyecek uzaklıktaki bir masaya yerleştirdi. Sandalyemi ondan beklemediğim bir nezaketle geri çekerek oturmama yardımcı olmuştu, bu durum karşısında daha sonra bir kahkaha atacaktım.
