Lost in Harry Potter

Professor Albus Dumbledore, Severus Snape and a glimps of evil

Ik kijk Perkamentus aan. 'Dat was het wel zo'n beetje. Behalve dan dat ik ieders verhaallijn ken, weet hoe het met hem of haar gaat aflopen, en van de meesten zo min of meer wel het verleden ken.' 

'Een nuttige gave, lijkt me.' glimlacht Perkamentus. 

Ik schud mijn hoofd, 'niet echt om eerlijk te zijn. Dolleman wilde een naam van iemand die zou sterven.'

'En jij kunt dat niet tegenhouden?' vraagt Perkamentus. 

Ik kijk hem met grote ogen aan, 'nee, nee! Dat kan ik niet doen! Het hoort allemaal in het verhaal wat er gebeurt! Die maken Harry tot wat hij wordt!'

'Dus jij staat ook in het boek beschreven?'

Ik sta stil, 'ik, eh- nee.'

Perkamentus staat ook op, hij is lang, statig. 

'Dan dunkt me, dat je in een "parallel universum" terecht bent gekomen waar jij wel degelijk een rol te vervullen hebt.' zegt hij simpel. 

Ik kijk hem recht aan, daar had ik nog niet aan gedacht. 

'Maar dat kan helemaal niet. Trouwens, ik geloof niet in zoiets als een "parallel universum".' zeg ik nadenkend. 

'Is het dan een droom?' vraagt Perkamentus serieus.

Ik knijp mezelf, au! Pijnlijk. Ik schud mijn hoofd, 'nee. Absoluut niet.' 

Perkamentus strijkt door zijn zilverwitte baard die glimt in het maanlicht wat door een kier in de gordijnen valt. 

'Ik- eh- wil mezelf hier wel nuttig kunnen maken. Misschien dat ik op Zweinstein kan helpen? Me nuttig maken als het een of het ander? Behalve Vilder helpen!' zeg ik weifelend als de stilte me te lang duurt. 

Maar Perkamentus schudt zijn hoofd, 'vertrouw je Severus?' 

Ik kijk Perkamentus verward aan, 'honderd procent, altijd gedaan. Hoezo?' zeg ik.

 Perkamentus kijkt me aan, 'durf je Voldemort onder ogen te komen? Met hulp van Severus?' 

Ik doe een stap achteruit, 'Voldemort? Maar- waarom.' stamel ik.

 'Jij kent het verhaal. Wie weet kun je bepaalde wendingen geven die Harry kunnen helpen.'

 'Dat heeft Voldemort toch zo door.' zeg ik wijselijk.

 'Niet als Severus zijn talent voor Occlumentie ook gebruikt om jou te helpen, Robin. Bovendien denk ik dat het soms wat zwaar voor hem is...om het alleen te doen.' Perkamentus klinkt bijna sentimenteel. 

Ik kijk hem aan, zucht diep, 'als het Harry helpt, prima. En als ik wat last van Severus' schouders kan lichten, graag.'

Perkamentus had dat duidelijk niet verwacht, maar zijn verwarring maakt snel plaats voor dankbaarheid. 

'Ik zal hem halen. Wacht hier. Dan kunnen we de detailes bespreken.'

 Voor ik kan reageren is Perkamentus al weggelopen. 

Ik ga op de bank zitten. Een zenuwachtige kriebel schiet door mijn maag, zometeen staat in deze kamer mijn tweede favoriete personage.

 Ironisch eigenlijk dat mijn twee favorieten vijanden zijn van elkaar. 

De deur gaat weer open, en ik kijk op. Perkamentus komt binnen met Severus Sneep op zijn hielen, hij is langer dan ik verwacht had. Zijn haar is vettig, maar niet op het vieze af moet ik voor mezelf bekennen. Zijn gezicht toont ondanks zijn toch vrij jonge leeftijd, al groeven van een leven vol ervaring. 

'Jij bent Robin?' 

Ik sta op, 'het is een eer je te ontmoeten, Severus Sneep.' zeg ik met een serene glimlach.