" Czy boisz się śmierci?". Pamiętam jak pierwszy raz zadałeś mi to pytanie i mimo, że skończyłam już 7 lat, nie potrafiłam ci wtedy odpowiedzieć. Przymknelam.na chwilę oczy, szum drzew koił moją duszę, a wiatr smagał moje policzki. Chciałabym przytulić mojego misia, niestety porwałeslś go na strzępy, gdy trzymałeś mnie związaną w jakiejś ciemnej piwnicy.
" Czy boisz się śmierci?". Pytałeś bijąc mnie do nieprzytomności. Moje łzy ci nie wystarczały, wciąż było ich dla ciebie mało. Dlaczego aż tak bardzo zależało ci na odpowiedzi? Spojrzałam w górę lekko się uśmiechając, teraz już ją znam. Wiatr robił się coraz chłodniejszy, i pomimo że się ściemniało nadal mogłam zobaczyć moją rękę, a dokładnie to co z niej zostało. Otwarte złamanie wciąż krwawiło, to dlatego wystająca z przedramienia kość nie była biała. Bolało. Po tym jak bez litości ja roztrzaskales coś we mnie pękło. Spojrzałam w górę na twoją twarz...
"Czy boję się śmierci?". Przecież cały czas na ciebie zerkam i nie czuje zupełnie nic. Dotknelam twojego buta i popchnelam go z całej siły. Usłyszałam ciche trzeszczenie drzewa, bawiło mnie to jak dziwnie się huśtasz. Twoja zastygła mina jest ciężka do odgadnięcia więc zanim wrócę do domu chce ci zadać kilka pytań... Co wtedy czułeś? Bolało cię? Cóż, ja też raczej nie uzyskam odpowiedzi, ale mam nadzieję, że tak. Druga strona wcale nie jest taka przyjemna jak myślisz ty i reszta twojego naiwnego gatunku. Mam nadzieję, że jesteś tam dobrze zaopiekowany... Zanim odejdę szukać swojego misia... Nurtuje mnie jedno, ostatnie pytanie...
" Czy boisz się śmierci?" Bo ja już wiem, że się nie boje...
