Whisper of Virtouso (Love Material Series #2)

CHAPTER TWENTY-FOUR

"Tumuloy ka roon. Naroon ang pamilya mo. Naroon ang pangarap mo. Ang daming naghihintay roon para sa 'yo," nanginginig ang boses ko.

Biglang siyang nataranta nang nanginig ang boses ko. "Ang dami nga. P-pero. . . Paano ka?"

I laughed painfully. "Bakit kasi iniisip mo pa 'ko? H'wag mo 'ko isipin, Kerson. . .

Pumikit ako ng marahan upamg pigilan ang pagdaloy ng luha ko. Ayomo umiyak sa harapan niya. Alam kong lalambot naman siya kapag makita niya 'ko umiiyak.

"S-Susubukan ko, Alyzza. . ." May isang butil na luha na kumalas sa kaniyang mata.

I couldn't talk. He sighed, looking away. Tears slowly formed at the corner of his eyes na mas lalo lang ako nasaktan. 

Ngumiti ako sa kaniya ng masakit. Lumapit ako sa kaniya at pinunasan ko ang kaniyang isang butil luha sa kaniyang pisnge. Hindi niya siguro namalayan na may tumulo nang luha sa kaniya.

Hindi na niya napigilan. Ako rin, konti na lang kakalas na 'to.

"H'wag mong subukan. . .gawin mo para sa sarili mo, Zack."

I held his chin and just looked him in the eyes. I slowly kissed my lips on his forehead. I closed my eyes when I kissed. When I opened my eyes, tears came out.

Kaya mo 'yan, Zack. Kailangan na 'tin kayanin.

"I'm so sorry, Kerson. . . You've been hugging cactus that is full of thorns." I whispered in the air.

"Sorry. . ." Wiping my tears.

Naramdaman ko ang kaniyang mga kamay na yumapos sa katawan ko. I feel safe. I feel secured sa tuwing niyayakap niya 'ko. Naghiwalay rin kaming dalawa ng yakap at pareho kaming hindi nagsasalita.

Nararamdaman naming dalawa naroon pa rin ang awkward sa pagitan namin.

Nakatitig kaming pareho sa tanawin rito kung saan tanaw na tanaw ang citylights rito. Sumabay rin ang malamig na hangin.

"Kailan ka aalis?" Pagbabasag ko sa tahimik na bumalot sa amin.

He didn't gave me single of glance. "Four months from now,"

Nakita ko naman sa kaniyang mga mata ang pagdaan sakit. Mamaya ay magaaya na akong umuwi pagkatapos na'ming dalawa mag-drama-han. For the first time, nag-usap kaming na ganoon kalalim. Hindi ko alam na ganoon rin pala kabigat ang nararamdaman niya.

I didn't know. I don't even na ganu'n na pala pinagdadaanan niya.

 "Four months? Lapit na pala," tumawa ako ng masakit.

He looked at me. Parang kinilatis niya ako. "Kaya mo ba, Alyzza?"

"Ikaw? Kaya mo?" I smiled painfully.
Hindi ko sinagot ang tanong niya, mas iniisip ko kung ano nararamdaman niya.

I heard his chuckled while smiling. "Sana. . .sana kayanin ko,"

Sana kayanin ko rin, Kerson.

"Kakayanin mo, syempre! Laro lang na'tin 'to. . ." I said while looking the streets lights.

Hindi ko siya kayang tingnan ng matagal. . .mas nasasaktan ako! Parang sa tuwing, tinitingnan ko siyang matagal, mas unti-unti na siya lumalayo sa 'kin.

"A game? We don't have a game, Aly," he said with his soft voice. "I never thought it was playing while we were enjoying each other,"

I pinch my nose because I know any time, my tears will fall again. I shook my head trying to absorb the pain.

"Tangina. . . Ang gago ko pala. . ." My voice shivers. Halos humina na ang boses ko, ramdam ko ang mga luhang tumulo sa aking pisnge. "Gagi, ako lang pala nagiisip na naglalaro tayo. S-sorry. . . Sorry, Kerson. . ."