ဆိုင်ရောက်တော့
"ဟဲ့ မေမီမ ကြားသားနဲ့မိုးကြိုး မျက်စိလည်လမ်းမှားပီးရောက်လာတာလား"
"မဟုတ်ဘူး ငါအိမ်ပေါ်ကဆင်းလာတာ"
"ဘာ နင်ကလား"
"အေ ဟုတ်တယ် လုံးဝပြန်မသွားနိုင်ဘူး"
"နေပါဦး ဘယ်ကနေဘယ်လိုဖြစ်ရတာတုန်း
အန်တီကရန်ရှာတာတော့မဟုတ်လောက်ဘူး
နင်ပဲဘာတွေကောက်ပီးဆင်းလာတာတုန်း"
"နင်ပဲစဉ်းစားကြည့်ဟာ "
ဖြစ်ခဲ့သမျှကိုပြောပြလိုက်တော့ မြတ်တဟားဟားနှင့်ထရယ်တော့သည်
"နင်ကကလေးလား ကြောင်တောင်တောင်နဲ့
အခုလက်မခံသေးလဲ နောက်လက်ခံလာမာပေါ့
ဖြည်းဖြည်းချင်းပြောပေါ့ဟ ခုလဲတစ်အိမ်ထဲမာတူတူနေနေတာပဲကို ပီးတော့အန်တီနင့်ကိုဘယ်ေလာက်ချစ်လဲဆိုတာလက်စွပ်ကသက်သေပဲလေဟယ်
နင့်ကိုစိတ်မချလို့တဲ့ဆိုင်တောင်မလာဘူးလေ"
"ဒါပေမယ့်ဟာ နင်ပဲစဉ်းစားကြည့်လေ"
"တော်ပါတော့ဟယ် ဟိုကချစ်မှန်းသိလို့နင်ဆိုးမနေနဲ့ စဉ်းစားရမာငါမဟုတ်ဘူး နင် နင် "
"တော်ပါ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ငါတော့ပြန်မသွားနိုင်ဘူး"
"ပြန်မသွားတော့နင်ကဘယ်မာနေမာလဲ"
"ဟဲဟဲ ချစ်ရတဲ့မြတ်ကလေးရဲ့အိမ်မာနေမာပေါ့လို့"
"ဟွန်း ဟွန်း မပြောလိုက်ချင်ဘူး
ဒါနဲ့နင်စားပီးပီလား"
"ဟဲဟဲ"
ရှိသမျှသွားအကုန်ဖြဲပြရင်း
"အစောကြီးထလာ ဘားမမစားရသေးဘူး"
"ဖြစ်ရမယ် လာ နေ့လည်တောင်ရောက်တော့မယ်
တော်ကြာဗိုက်နာနေမယ် "
"အ့တာတွေကြောင့်ချစ်နေရတာ"
"ရုပ်ကိုကစပ်ဖြီးဖြီးနဲ့"
အသက်ဆိုင်ထိုင်ရင်နေနေကြအခန်းလေးထဲကို
မြတ်ကခေါ်သွားပီး ထမင်းချိုင့်များဖွင့်ကာ
"စားစား နင်ကံကောင်းသွားတယ် ငါဒီနေ့အပိုထည့်လာလို့"
မေမီအားရဝမ်းသာထမင်းစားရင်း
မျက်ရည်များဝဲတက်လာသည်
YOU ARE READING
မောင့်အိမ်သူသက်လျာ(Completed)
Romanceအမျိုးသမီးနှစ်ယောက်ရဲ့ချစ်ခြင်း (ပထမဆုံးရေးတဲ့ ficလေးမို့လိုအပ်ချက်လေးတွေ နားလည်ပေးပါဦးနော်)
Final
Start from the beginning
