Α Τ Ε Λ Η Σ

Λίγες σκέψεις για την ερωτική μου ζωή (Η ανάγνωση προυποθέτει καφέ)

Μπορώ να παραδεχτώ πως σκέφτομαι τον yoga instructor μου. Το ζήτημα είναι το πως τον σκέφτομαι και γιατί κατά κύριο λόγο τον βλέπω σαν σκέυος ηδονής, παρά σαν τον άντρα που θα έκανα οικογένεια. Η σκέψη του να μου αρέσουν μόνο οι άντρες που στα μάτια τους θα έβλεπα τον πατέρα των παιδιών μου, ήταν κάτι που μου είχε χώσει βαθιά στο μυαλό η μητέρα μου. Γι' αυτό και εγώ η ίδια, κάθε φορά ένιωθα μια τεράστια αδυναμία για να ερωτευτώ. Δεν μπορούσα να αφεθώ ούτε την πρώτη φορά που έκανα σεξ, σκεφτόμουν αμέσως το μετά... αν αυτός που εκείνη την ώρα ήταν γυμνός πάνω μου, θα ήταν αυτός που θα είναι κάθε φορά σε αυτή τη στάση μέχρι να γεράσω και αν ακόμα και γέρο θα τον ήθελα. Δεν αφέθηκα στιγμή, δεν ένιωσα την ηδονή στην κορύφωσή της. Οι στιγμές που το ένιωθα αυτό ήταν κυρίως στις σκέψεις μου, είχα σχηματίσει σχέσεις στο μυαλό μου και πέρναγα με αυτές όμορφα, νιώθοντας αυτάρκης. Πολλές φορές καθώς διάβαζα ή έγραφα ένιωθα πως ήταν κοντά μου και μου μιλούσαν.

Όταν ας πούμε έκλαιγα πάνω από ένα βιβλίο φανταζόμουν, τον Cillian Murphy, να με κοιτάζει με αυτά τα μεθιστικά δολοφονικά γαλάζια μάτια του και να με παρηγορεί χαιδεύοντας μου τα μαλλιά και μιλώντας μου με τρυφερά λόγια. Μια άλλη φορά φανταζόμουν ένα μοντέλο που είχα δει σε μια διαφήμιση της Calvin Klein, να είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου με το λευκό όμορφο μικρό σοβρακάκι του και να θέλει να του εξηγήσω τη θεωρία που αναλύει στο Tractatus ο Wittgenstein. Μου φάνηκε πως του τα εξήγησα καλά... του τα εξήγησα τόσο καλά, που αυτό με βοήθησε και εμένα να καταλάβω αυτή τη θεωρία.

Μήπως τελικά είμαι τρελή;

Μάλλον όχι, αφού αναγνωρίζω και η ίδια πως η φαντασίωσή μου έχει και ένα όριο.

Με όσους άντρες έχω βγει, μπορώ να πω πως κοίταξα πρώτα την εμφάνιση. Ας είμαστε ειλικρινείς, είναι το πρώτο στοιχείο που βλέπουμε. Προσωπικά δεν θέλω να πηδιέμαι με την θεωρία του Σπινόζα... ή με τον ίδιο τον Σπινόζα... αλλά με έναν σαν τον... χμ... Jamie Dornan για παράδειγμα. Έψαχνα έναν άντρα με συμμετρικό σώμα, χωρίς τατουάζ, να βγάζει την αίσθηση του καλού τακτοποιημένου παιδιού, να έχει ένα στιλ αριστοκρατικό. Τώρα, αν το στόμα του πετούσε βατράχια... πολλές φορές δεν με ενοχλούσε, κάποιες άλλες, με έφερνε σε μια αμηχανία, καθώς ακόμα και με τον τρόπο που μιλούσε μπορούσε να με κάνει να μη καταλάβω τίποτα, ή να αισθανθώ πως μιλάω κάποια άλλη γλώσσα. Ήμουν σίγουρη πως αυτό που έψανχνα δεν ήταν έναν άνδρα το ίδιο μορφωμένο με μένα... θα κατέληγα ίσως με κανέναν 70χρονο καθηγητή που ναι.. θα κάναμε εξαιρετικές συζητήσεις, αλλά η ερωτική έλξη;