SHADOW REALM

1. BÖLÜM

Medyada Bahar vardır.

Iyi okumalar💗

Küçükken İzmir'e taşıdığım ilk günden beri...

"Başkanım, Ali Çetinkaya geldi."

Cidden bir panik haldeydim. İzmir'e gelmenin sebebi annemdi... Tedavisi olmayan hastalığa maruz kalmıştı. O nedenle kimse bana bakamıyınca babam beni yanına almıştı.

"Baba, biz gerçekten de burada mı yaşayacağız?"

Yanındaki kutu taşıyan adama baktığımda kolunun etrafını saran ejderha dövmesi vardı...

"Önceden yaşadığımız eve dönelim baba, hı?"

Babamın elini hafifçe sıkmıştım. Korkuyordum...

Tekrar o adama baktığımda yara izli yüzü vardı. Bana hafifçe kafasını döndürmüştü. Korkutucu gözüküyordu.

"Başkan sizi içerde bekliyor."

Adamın sert bir konuşma tarzı vardı.

"Babaa-" dedim boğuk sesimle. Mavi gözlerim hafif dolmuştu.

"Bahar kızım, yalvarmayı bırak. Sana dönemeyecegimizi söyledim."

Ve onun gibilerle dolu bir salon...

"Bundan sonra burası bizim evimiz." Demişti babam.

"Hoş geldiniz." Demişti bazı adamlar.

Taşınacağımız ev büyük olduğu için önceden izlediğim bir filmden yola çıkarak güzel bir yer olacağını hayal etmiştim. Bu yüzden hayal kırıklığım daha büyük oldu.

"Uzun bir yoldan gelerek iyi bir iş çıkardınız." Demişti adam. Başımı hafif titriyerek öne etmiştim.

Korkuyordum...

İçimden acaba böyle bir yerde nasıl yaşarım diye aklımda bir sürü cümleler ve sorusunun cevabı olmayan kelimeler vardı.

"Küçük kız korkmuş, herkes dışarı çıksın hemen!" Dedi başkan denilen adam.

"Peki başkan." Demişlerdi korumalar. Başkan denilen adam kafama elini koyup okşamıştı.

"Evet sen Ali'nin kızı Bahar olmalısın."

Aniden ağlayan gözlerim açılmıştı. İrkilmiştim.

"Bahar kızım, ne yapıyorsun? Başkana selam ver hadi."

Eğilerek..."Mer, Merhaba..." Demiştim. Çok utanç verici haldeydim.

"Ne kadar da büyümüşsün. Buradaki de...Benim oğlum Ateş."

Eğildiğimde sadece ayaklarını görmüştüm. Hafifçe geri doğrulmuştum.

"İkinizim aranızda 1 yaş fark var ama yinede kardeş gibi geçinin."

O evde, Ateş vardı...

Gülümseyerek bana bakmıştı. Koyu kahverengi gözleri. Alnına düşen Siyah saçları...

O zamanlar Ateş kasvetli ve gölgeli bir ifadeye sahip bir çocuktu.

Evin bahçesinde, Ateş'in her seferinde saklandığı gezinti yoluna çıkan tenha bir merdiven vardı.

"Yine buradasın, Babanamı yada annenemi kızdın?" Diyerek adımlarla onun yanına doğru ilerlemiştim.

Onu orada öylece bırakamazdım... Kötü durumdayken bile..