꧁დაფარული: სიკეთე და ბოროტება꧂

თავი 2

1...

2...

3...

მართალია ახლა არ მეშინოდა თუმცა ჩვევად გადამექცა და
აი კიბეების დასასრულს 1070-მდე
დავითვალე
ბავშვობაში მაწამებდა ეს ყველაფერი რომ
თვლა ამდენ რიცხვამდე არ ვიცოდი
ამიტომ როგორც კი 20-ზე ავიდოდი თავიდან ვიწყებდი

ამ უსაშველო კიბეებზე ჩასვლამ მთელი 8 წუთით
შეგვაყოვნა
და ბოლოს როგორც იქნა
11-ის 20 წუთზე დარბაზში შევედით

დარბაზი რომელშიც ახლა ვიმყოფებოდით იყო ყველაზე დიდი ჭერი 50 მეტრიანი ქონდა
ხშირად თვალს
ვერ ვაწვდენდი
როცა ღრუბლები შეიბუდრებდნენ ისინიც
მიშლიდნენ ხელს
დამენახა იქ რა იყო.
თუმცა გადმოცემებით
ვიცოდი რომ
იქ ასახული
გახლდათ სურათი სადაც კეთილი ხალხი მიწაზე ცხოვრობდა.
დარბაზს დედაბოძებიც ქონდა თუმცა ისინი ძვირი
ჯდებოდა მაინც
საჭირო იყო,რომ
სასახლე თავზე არ დანგვრეოდა .
დარბაზის შუაგულში მაგიდა დგას სადაც სხედან მამაჩემი
ანტონი და ღმერთო

კრისტოფი!!

რა ლამაზია! თვალს ვერ ვწყვეტ
ღმერთო ასეთი სილამაზე არც კი მინახავს

ვფიქრობდი და ვერც ვაცნობიერებდი რომ იმ მომენტში სულელივით დაყუდებული ვიდექი
და გაშტერებული ვუყურებდი კრისტოფს.
ადამიანს რომელიც მალე ჩემი ქმარი გახდებოდა ვერ მივხვდი რომ ეს ერთი ნახვით შეყვარება იყო

მისი სილამაზის აღწერა უბრალოდ შეუძლებელია
მას ისეთი ლამაზი შავი თმა აქვს ღამესავით შავი და თვალები უნათებს
ღმერთო მართლა ანათებს
მისი თვალები ანათებს!
ნაცრისფრად
უელვარებს თვალები და ვერ ვხვდები რანაირად
შეიძლება ესეთი
სიცოცხლის
მოყვარული ადამიანი მოწყენილობის სამეფოდან იყოს?
შავი ლამაზი კამზოლი აცვია
ასევე შავი შარვალი რომელიც სასწაულად უხდება.🫣
აი მამამისს ანტონს კი აშკარად ეტყობა რომ თვით მოწყენილობისგან
არის
შექმნილი
მაგიდას ჩაჰყურებს და
როცა ოთახში
შემოვედი თავი არც
აუწევია სევდიანი სახე აქვს და
რაღაცნაირად ჩამოსიებული თვალები.

კრისტოფი მიყურებს!

ღმერთო კრისტოფი მიყურებს!

ისე გავცხელდი მგონი 50 გრადუსი მექნება
აი მას კი არაფერი ეტყობა.

ლოყებზე შემომხედა!

მის თვალებში ვხედავ რომ მზეზე უფრო წითელი ვარ!🫣🌞

თავი ხელში ავიყვანე და მაგიდასთან დავჯექი
ჩემი ადგილი მის გვერდით
იყო სუფრის თავში მამაჩემი იჯდა მეორე თავში ანტონი
ჩემ წინ კამილა იჯდა (ჩემი დედინაცვალი)
მის გვერდით ადგილი კი თავისუფალი იყო.

როცა კრისტოფს გვერდით დავჯექი ვიგრძენი რომ ლოყებიდან მზერა თვალებზე გადაიტანა

ღმერთო სულელი ვარ !როგორ ვერ ვიფიქრე რომ მას შეიძლებოდა არ მოეწონებოდა
ჩემი თვალები!😥

თეფშს ჩავაცქერდი
და შევეცადე მეფიქრა მუსიკაზე
რადგან რაც არ უნდა ყოფილიყო და როგორც არ უნდა შევრცხვენილიყავი ყოველთვის მუსიკაზე ფიქრი მამშვიდებდა არ ვიცი რატომ მაგრამ ასე იყო
და აი ახლაც სიწითლე გაქრა თავი თეფშიდან ავწიე და უფროსების ლაპარაკს ყური მივუგდე.
___________________
........696 სიტყვა......