မျောလွင့်နေသောပြာမှုန်များ

Part-20.2

သို့သော် ဤကဲ့သို့ အိမ်အကြီးကြီးထဲတွင် သူ တစ်ယောက်တည်း နေထိုင်ရသည်ကို မည်မျှ ကြောက်ရွံ့နေကြောင်း မည်သူမှ မသိကြချေ။ သူ ညအချိန် နိုးလာသည့်အခါ သူ့မျက်စိရှေ့တွင် ပိန်းပိတ်အောင် မှောင်မဲနေပြီး သူ့လက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်သောအခါ အေးစက်သော မွေ့ယာကိုသာ သူ ထိတွေ့နိုင်ပေသည်။ သူ့ကိုယ်ပိုင်အသံ၏ ပဲ့တင်သံကသာ သူ့ကို အမြဲတမ်း တုံ့ပြန်နေလေ့ရှိသည်။

ထို့ကြောင့် သူ ထိုလူ အိမ်ပြန်လာသည့်အချိန်ကို အလွန် မြတ်နိုးတန်ဖိုးထားခြင်းပင်။ သူက အိပ်စက်ခြင်းဖြင့် အချိန်ကုန်သွားမည်ကို မနှစ်သက်သဖြင့် သူ့မျက်လုံးများကိုပင် မမှိတ်ချင်ပေ။ သူက ငိုက်မျဉ်းခြင်းကို ကောင်းစွာ ထိန်းချုပ်ကာ အိပ်ရာတစ်ဖက်တွင် လှဲလျောင်း၍ ထိုလူကို တိတ်တဆိတ် ငေးကြည့်ရင်း အချိန်များ ဖြည်းဖြည်းချင်း ကုန်ဆုံးသွားရန် တောင်းပန်တိုးလျှိုးနေမိသည်။ အကယ်၍ လုံလောက်သော အနွေးဓာတ်ကို သိမ်းဆည်းထားနိုင်ပါက ပို၍ ကောင်းမွန်ပြီး ထိုမှသာ ထိုလူ ပြန်သွားသည့်အချိန် တစ်ယောက်တည်း နေထိုင်ရသည့် ရှည်လျားသော နေ့ရက်များမှာ များစွာ ခက်ခဲတော့မည် မဟုတ်ချေ။

ငန်းများကို ပြန်ပို့ပြီးနောက် ယီဟွေ့က ခွဲခွာနှုတ်ဆက်ရန် အနည်းငယ် ဝန်လေးနေမိသည်။ သူက ခြံစည်းရိုးကို ဖြတ်ပြီး အငယ်ဆုံးငန်းလေး၏ ခေါင်းကို ထိလိုက်သည်။ ထိုစဉ် ဘေးနားတွင် ရှိနေသော အန်တီချုံက တအံ့တဩ ပြောလိုက်လေသည်။

“လူစိမ်းတွေကို တွေ့ရင် အဒေါ်တို့ငန်းတွေ အထူးသဖြင့် ဒီကောင်လေးက နောက်ကလိုက်ဆိတ်တတ်တာ… သူက အရမ်းဒေါသကြီးလွန်းလို့ ဦးလေးချုံတောင် သူ့နားမကပ်ရဲဘူး… မင်းတစ်ယောက်ပဲ သူ့ခေါင်းကို ထိလို့ ရတယ်…”

ယီဟွေ့မှာ သေဆုံးပြီးနောက် အခြားသော ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုနှင့် နေရာချင်းလဲ၍ ဘဝသစ်တစ်ခုကို စတင်နိုင်သည့် အကျိုးကျေးဇူးအတွက် ဤကံကြမ္မာနှင့် ပတ်သက်ပြီး ပျော်ရွှင်နေမိသည်။

အရာအားလုံးမှာ သစ်လွင်နေပြီး သူက အနာဂတ်တွင် လုပ်စရာ အများအပြား ကျန်နေသည့်အပြင် ရှေ့ဆက်သွားရမည့် ခရီးလမ်းမှာလည်း ရှည်လျားလှသည်။