"နာလိုက်တာ အဲ့တာhyungကြောင့်
နို့မပြတ်သေးတဲ့ကလေးလိုအတင်းလာစို့လို့ဖြစ်ရတာ~"
"လင်မယားတောင်ဖြစ်နေပြီကိုဒီလောက်လေးလုပ်တာဘာမှမဖြစ်ပါဘူး နာသွားတဲ့အတွက်တော့တောင်းပန်ပါတယ်
ခနနေဆေးလိမ်းပေးမယ်~"
"ဘာမှန်းလဲမသိဘူး အကုန်သူလုပ်ချင်သလိုလုပ်နေတော့တာဘဲ~"
ဂျောင်ကုထင်နေတာကမနေ့ညနေကကိစ္စကြောင့်
သူ့ချယ်ရီသီးနာနေတယ်လို့~တကယ်တမ်းကျတော့
ထယ်ယောင်းကညတုန်းကပါစုပ်ထားညစ်ချေထားတာမို့လို့
မနက်မှာအရမ်းနာနေတာ~
"အာ့...နာတယ်hyung~"
"ခနလေးသည်းခံလိုက် ဆေးကအရမ်းကောင်းလို့
မကြာခင်သက်သာသွားမှာ~"
ဂျောင်ကုရေချိုးတက်တာနဲ့ထယ်ယောင်းက
နီရဲစူထွက်နေတဲ့ချယ်ရီသီးလေးတွေကို
ဆေးလိမ်းပေးကာ အနာကပ်နဲ့ပါကပ်ထားပေးလိုက်တယ်။
"အဲ့တာကဘာလဲ~"
"အင်္ကျီဝတ်ရင် ဆေးတွေအင်္ကျီမှာမပေအောင်လို့လေ~"
"ဒါဘေမဲ့ နေရခက်တယ် ဘာကြီးမှန်းလဲမသိဘူး~"
"သက်သာသွားတဲ့အခါ မနာတော့တဲ့အခါပြန်ခွာလိုက်လေ~"
"အဲ့လိုလုပ်ရမှာလဲ အား ဗိုက်ဆာနေပြီ
အင်္ကျီမြန်မြန်ဝတ်မှ~"
ဂျောင်ကုကပါးစပ်ကဘဲပြောလိုက်ရုံရှိသေး
ထယ်ယောင်းကချက်ချင်းကျောင်းဝတ်စုံယူ
ဂျောင်ကုကိုဝတ်ပေးတော့တာ~
"ဒီလိုကျတော့hyungကဘယ်ဆိုးလို့လဲ
တာဝန်အပြည့်ယူတတ်သားဘဲ~"
"တာဝန်ယူမှုရှိမှတိုးတက်မှာပေါ့ထတော့
မနက်စာစားပြီး ကျောင်းသွား~"
ထို့နောက်နှစ်ယောက်အတူမနက်စားပြီး
ဂျောင်ကုကကျောင်းသွားထယ်ယောင်းကကုမ္ပဏီသွားနဲ့
ကိုယ်တာဝန်ကျရာအလုပ်ကိုကြိုးစားလုပ်ကိုင်ကြပြီးနောက်
ကျောင်းဆင်းပြီဖြစ်တဲ့ဂျောင်ကုကအိမ်အရင်ပြန်ရပြီ~
"ရပ်!ကားရပ်ဦး ဟိုးမှာhyungမဟုတ်လား~"
"ဟုတ်လား မမြင်မိပါဘူး~"
"ကျွန်တော်မြင်တယ် ရပ်လိုက်~"
အလန်းစားမိန်းမတစ်ယောက်နဲ့အတူ
အဆင့်မြင့်hotelတစ်ခုထဲဝင်သွားတဲ့ထယ်ယောင်းကိုမြင်တဲ့ဂျောင်ကုက တွေးတွေးဆဆနဲ့ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်တယ်။
ŞİMDİ OKUDUĞUN
First time{Complete}
Romantizmအားတင်းပြီး ပထမဆုံးပြန်ရေးတဲ့Ficလေးပါ အရင်လိုအားပေးကြပါဦး🥺 အားတင္းၿပီး ပထမဆံုးျပန္ေရးတဲ့Ficေလးပါ အရင္လိုအားေပးၾကပါၪီး🥺
