"ဟာ ဒီကလေး မန်နေဂျာအခုချက်ချင်းကားပြင်
ဂျောင်ကုရဲ့ကျောင်းကိုသွားမယ်~"
" Nae~~"
ဂျောင်ကုဆိုတာဘယ်သူမှန်းမန်နေဂျာမလေးကမသိဘေမဲ့
ဟိုကလေးကိုပြောမှန်းရိပ်မိတာကြောင့်
ဘာမှထပ်မေးစရာမလိုဘဲကားပြင်ပေးလေရဲ့~
"ရုံးခန်းတွေ့ပြီ~"
"hyung~~"
"ဂျောင်ကု~အများကြီးထိခိုက်သွားတာလားပြဦး~"
ဂျောင်ကုရဲ့ကျောင်းကိုထယ်ယောင်းရောက်သွားချိန်မှာ
သူ့ကိုပြေးဖက်လာတဲ့ဂျောင်ကုက
ပါးမှာအညိုကွက်ကြီးနဲ့မို့ထယ်ယောင်းစိတ်ပူစွာ
သေချာစစ်ဆေးပေးတော့ပါးကရောင်နေပြီ~
"နာတယ်..ဟင့်~"
"ဟုတ်လား ဆေးရုံသွားရအောင်လာ~"
"မရသေးဘူး ကျောင်းအုပ်ကြီးနဲ့တွေ့ရဦးမှာ~"
ဂျောင်ကုပြောမှ ထယ်ယောင်းကကျောင်းအုပ်ကြီးဘက်ကြည့်လိုက်ရာမျက်နှာတစ်ခုလုံးကုပ်ရာတွေနဲ့ပြည့်နေတဲ့ကျောင်းသားကိုပါတွဲမြင်လိုက်ရတာကြောင့်အခြေနေအရပ်ရပ်ကိုနားလည်လိုက်ပြီ~
"အာ..ကျွန်တော်က ဂျောင်ကုရဲ့အုပ်ထိန်းသူပါ~"
"အသစ်လွဲပြောင်းထားတဲ့အုပ်ထိန်းသူနော်?"
"ဟုတ်ပါတယ်~"
"ကလေးနှစ်ယောက်ကိုတော့ဆုံးမပြီးပြီ
အုပ်ထိန်းသူတွေကတော့ ကိုယ့်သားသမီးကိုယ်
နောက်ထပ်ရန်မဖြစ်အောင်ဆုံးမပေးပါနော်
အခုတော့ဝန်ခံကတိလက်မှတ်ထိုးပေးပါ~"
"Nae~"
သူ့တစ်သက်သာလုံးကျောင်းတက်ခဲ့တဲ့တစ်လျှောက်
ရန်တစ်ခါမှမဖြစ်ဖူးတဲ့ထယ်ယောင်းဟာ
အခုတော့သူ့ရဲ့ပူပူနွေးနွးယောကျာ်းအစွာလေးကြောင့်
ဝန်ခံကတိလက်မှတ်ထိုးပေးနေရပြီ~
"အခုရပြီဆို ဂျောင်ကုကိုခေါ်သွားတော့မယ်နော်
ဆေးရုံပြရမှာမို့~"
"ကောင်းပါပြီ ဒီဘက်ကျောင်းသားလဲဆေးရုံသွားပါ~"
"ဘာမှမသွားနဲ့သေပါစေ~"
"တော်ပြီဂျောင်ကု လာတော့~"
စွာလို့မပြီးနိုင်တော့တဲ့ဂျောင်ကုကို
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်အတင်းဆွဲခေါ်ကာ
သူ့အပိုင်ဆေးရုံဆီခေါ်သွားရတယ်။
YOU ARE READING
First time{Complete}
Romanceအားတင်းပြီး ပထမဆုံးပြန်ရေးတဲ့Ficလေးပါ အရင်လိုအားပေးကြပါဦး🥺 အားတင္းၿပီး ပထမဆံုးျပန္ေရးတဲ့Ficေလးပါ အရင္လိုအားေပးၾကပါၪီး🥺
