platonik (ÇT)

bölüm 29

Gidebilir miydim?
Giderdim.

Ama yapamazdım.

Ölmek istiyordum,ama Cesaret edemiyordum.

Ülkü vardı ilk başta.
Onu bırakamazdım.

Onun tek ailesi bendim.
Benim ailem oydu.

Kendi çıkarlarım için onu yarı yolda bırakamzdım.

Derin bir nefes verip Ona baktım.

Gözleri kapanmış uykuya dalmak üzereydi.

Koluma sarılmıştı.

Gülümsedim.

Eğilip yanağına bir öpücük kondurdum.

Dikkatle yataktan kalktım.
Üstünü örtüp odadan çıktım.

Beste:uydu mu?

Diye sordu merdivenlerden çıkarken.

Çağan:uydu.

Diye cevap verdim kısaca.

Beste:yine mi tuanaya olan aşkını anlatın ona?

Alay ediyor gibiydi.
Ama umursayacak durumda değildim.

Beste:o daha çocuk çağan. Ona düzgün şeyler anlat salak saçma aşk acılarını değil.

Salak saçma ha?

Beni mi çok abartıyordum yada o sevmeyi mi bilmiyordu?

Çok mu aptaldım yada aşık?

Ona sadece ters bir bakış atıp merdivenlerden indim.

Beste:yine mi gidiyirsun?

Çağan:sence?

Diye cevapladım.

Ayakabımı giyip,montunu üzerime aldım.

Beste:yine mi çağan?

Sabır diler gibi bir nefes verdim.

Beste:anlamıyorum çağan ne buluyorsun o mezarda?

Çağan:beste.

Dedim kısık bir sesle.

Çağan:rahat bırak artık beni.

Dedim sakin kalmaya çalışarak.

Beste:evliyiz biz çağan!

Çağan:s*kmişim evliliğini.

Cevap vermedi.
Ama yüzündeki mutsuzluğu gördüm.

Onu orda bırakıp evden çıktım.

Ne kadar kırıcı olduğumu biliyordum ama yılardır ona karşı bir sevgi besleyemiyordum.

Bestenin yüzünü görmek bile ona ihanet etmişim gibi hissettiriyordu.

Minik tuanam için onunla aynı evdeydik.

Sordum.
Defalarca besteye, onu bana bırakıp git demiştim.

Hiç bir zaman kabul etmemişti.

Zorlamadım.
Boşanmadım da onu annesiz bırakamazdım.

Bu ona yapılmış en büyük haksızlık olurdu.

Beste ile evliydik.
Ve bu gerçek bir evlilikti.

Ama hiçbir zaman onu karım olarak görmedim.

Parmağımda yüzük bile yoktu.

Ama onunla sahte de olsa evliydik.
Onda hissetiğim şeyleri beste de hissediyordum.