Forever Your's

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16

-Θα χάσουμε άτομα με πολλά λεφτά Έμμα. Είπε.

-Δεν με απασχολεί καθόλου Ντάνιελ. Ή θα δουλεύουμε σωστά και τίμια ή είσαι μόνος σου σε αυτό. Απάντησα.

-Ωραία άκου την πρόταση μου. Το προσπαθούμε με τους όρους σου όμως αν δε πάει καλά θα με αφήσεις να το σώσω όπως μόνο εγώ ξέρω. Είπε.

-Σύμφωνοι. Έχω σκοπό να το κάνω το πιο πολυσυζητημένο κλάμπ στο Μαϊάμι. Είπα.

-Έκλεισε λοιπόν. Είπε και μου άπλωσε το χέρι του για χειραψία.

-Και το μεταξύ μας θα το αφήσουμε πίσω και θα προσπαθήσουμε να συνυπάρχουμε ειρηνικά. Είμαι πρόθυμη να σταματήσω να σε προκαλώ αν το κάνεις και εσύ. Είπα.

-Συμφωνώ αλλά μην μπερδεύεσαι. Το ότι θα συνεχίσω να προσπαθώ για εσένα δεν θα σταματήσει. Μου είπε.

-Το θέμα είναι να τα καταφέρεις κιόλας πράγμα που είναι...Απίθανο. Του είπα.

-Αυτό θα το δούμε. Απάντησε κλείνοντας μου το μάτι.

Ξαφνικά την συζήτηση μας διέκοψε ένας άντρας που έμοιαζε σαν να έχει βγει από ταινία δράσης. Ψηλός, μελαχρινός, γεμάτος τατουάζ με έντονα μαύρα μάτια. Ο Ντάνιελ με το που τον είδε έμοιαζε αμήχανος και μπήκε αμέσως μπροστά μου.

-Τι θέλεις εσύ εδω; Ρώτησε τον άντρα που ήταν άγνωστος για εμένα αλλά όχι για εκείνον.

-Μου το είπαν ότι εδώ θα ανοίξεις ένα κλαμπ αλλά δεν το πίστευα μέχρι να το δω. Ώστε θα το κάνεις ε; Θα ανοίξεις κλαμπ απέναντι από το δικό μου. Είπε και τότε κατάλαβα ποιος ήταν.

Ήταν ο Μάικλ Ντέιν. Ο ιδιοκτήτης του απέναντι κλαμπ και εχθρός του Ντάνιελ. Είχε πολύ σκοτεινή αύρα αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν τον φοβόμουν. Ίσα, ίσα ο Ντάνιελ έμοιαζε να φοβάται μα όχι για εκείνον αλλά για εμένα. Μα τι στο καλό θα μπορούσε να μου κάνει αυτός ο άντρας όταν καλά καλά δεν με ξέρει;

-Ναι θα το ανοίξω το κλαμπ αλλά μην φοβάσαι δεν έχω σκοπό να σου πάρω τους πελάτες σου. Απάντησε ο Ντάνιελ.

-Και η όμορφη δεσποινίς; Ποια είναι; Ρώτησε.

-Δεν νομίζεις πως είναι η ώρα να φύγεις; Του είπε ο Ντάνιελ.

-Μα που πήγαν οι τρόποι σου Ντάνιελ; Έλα σύστησε μας. Είπε ο Μάικλ και τότε πήρα το θάρρος να συστηθώ μόνη μου.

-Ονομάζομαι Έμμα Ροντρίγκεζ και σας γνωρίζω ήδη. Είπα.

-Τιμή μου λοιπόν και χαρά μου που σε γνωρίζω Έμμα. Είπε και μου φίλησε το χέρι αλλά εγώ το τράβηξα αμέσως.