So, It's You

CHAPTER NINE

It was my seventeenth birthday. Eight PM na at halos one hour nang tapos ang simpleng celebration na inihanda nina Mommy at Daddy para sa 'kin. May isang oras na rin akong kanina pa nakatitig sa bukas na bintana ng room ko at parang tangang hinihintay na magbukas ng ilaw ang bahay na nasa tapat nito.

"Pero as if mangyayari 'yon..." malungkot na saad ko sa sarili.

Hindi naman ako dapat nada-down kasi maraming nakaalala sa birthday ko. Maraming bumati sa 'kin kanina sa school. May mga regalo din akong na-receive mula sa friends ko pati na rin sa parents ko at kay Kuya Kade. Pero bakit pagkatapos n'on hindi pa rin ako masaya? Bakit pakiramdam ko may kulang pa?

'Wala kasi ang special someone na hihintay mong batiin ka sa birthday mo', singit ng isang bahagi ng isip ko.

I heaved out a deep sigh saka malungkot na tumitig sa tanawin sa harap ko. I had to agree, tama ang inner self ko. I was actually expecting him to at least send me a message pero mukhang nakalimutan niya ang special day ko. First time sa halos five years na pagiging magkaibigan namin.

At parang kailangan ko na yatang mag-give up sa wish kong makikita ko siya ngayon kasi mukhang hindi rin iyon matutupad.

It has been almost a year since Zeph left. Pagkatapos ng pangyayaring iyon nag-decide ang mga close relatives niyang kunin muna siya sa Manila habang pina-process ang pag-alis niya papuntang UK. And since then wala na akong anumang balita tungkol sa kaniya.

I tried texting him pero wala pa akong nare-receive kahit isang reply. Halos gawin ko na ngang diary ang inbox niya pero nanatiling ignored lahat ng messages ko. At ngayong birthday ko mukhang lalong walang pag-asang maalala niya iyon.

Nanubig ang mga mata ko at that thought. Mayamaya pa nag-unahan nang tumulo ang mga pasaway na luha ko. Marahas na pinahid ko ang mga iyon bago ako tumayo para isara ang bintana. Akma ko nang hahatakin iyon nang makarinig ako ng mahinang pagtawag sa pangalan ko.

"Kia!"

Kumabog ang dibdib ko. Hindi man dapat pero umasa akong sana ay hindi ako dinadaya ng imagination ko. Dahan-dahang tumingin ako sa baba.

"Kia, it's me!"

Natutop ko ang bibig nang makita ang nakangiti at kumakaway na si Zeph sa tapat ng room ko. Kulang na lang ay magtatalon ako dahil sa sobrang tuwa. Talagang nandito si Zeph para sa birthday ko!

"Zephyrus! Wait lang, hintayin mo ako d'yan!" malawak ang ngiting sagot ko saka patakbong tinungo ang pinto ng room ko.

Naabutan ko sina Mommy at Daddy na nanunuod ng TV sa sala.

"Anak, saan ka pupunta?" puno ng pagtatakang tanong ni Daddy.

"Sa labas po, Dad! Dumating po si Zeph!" excited na sabi ko.

Nakita ko pang nagulat sila sa sinabi ko pero hindi ko na hinintay ang sagot nila. Mas mabalis pa kay Flash na tumakbo ako palabas ng bahay.

'Hindi halatang excited, Kia, ah?' narinig ko pang asar na sabi ng inner self ko pero hindi ko na 'yon pinansin. Eh, ano ngayon kung excited nga akong makita si Zeph?

"Happy Birthday!" masayang bungad niya nang pagbuksan ko siya ng gate. Itinaas niya ang hawak na box na hula ko ay cake.

"Zeph!" naluluhang sabi ko saka mahigpit siyang niyakap. Mayamaya pa naging hikbi ang mga luhang kanina ko pa pinipigilang bumagsak. Dahil doon lalo kong isinubsob ang mukha sa dibdib niya.

Malakas na tawa ni Zeph ang pumailanlang sa paligid dahil sa ginawa ko. Ah, I really missed the sound of his laugh. Akala ko hindi ko na ulit iyon maririnig pa.