ချင်းကျူ နားမလည်နိုင်ခင်မှာပဲ ရီရောင် တစ်ယောက် ပန်းချီကား တစ်ချပ်ကို ထုတ်ယူပြီး စားပွဲအထက် တင်လိုက်ပါပြီ။
“မောင်လေးချင်းကျူ.. ဒီပန်းချီကားကို ပိုင်ရီဆီ ပို့ပေးပါ။ သူ့ကို ပြောလိုက်ပါ။ အစ်မတော် ထာ၀ရ စောင့်နေပါတယ်လို့”
ပြောဆိုပြီးတာနဲ့ ရီရောင်တစ်ယောက် အခန်းအပြင်ဘက် ပြေးထွက်သွားခဲ့ပါပြီ။ ချင်းကျူတစ်ယောက်သာ အူကြောင်ကြောင်နိုင်စွာ ကျန်ရစ်ခဲ့ပါတော့တယ်။

ပကျူး.. ပကျူး.. ပကျူး… (ကျီးကန်း သုံးကောင် ဖြတ်သန်းသွားသည်။)

ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ။

ချင်းကျူရဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေ တစ်ချက် လှုပ်ရှားသွားခဲ့ပါပြီ။ ပန်းချီကားလိပ်ဟာ သူ့လက်ထဲ ပျံသန်းဝင်ရောက်လာခဲ့ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြေသွားပါတော့တယ်။

“ဗုဒ္ဓေါ… သူက ဂိုဏ်းတူအစ်ကိုကြီးတဲ့လား”

ပန်းချီကားထဲက လူကြီးရဲ့ မျက်ခုံးတွေဟာ ထူထဲပြီး ယောက်ျားဆန်လွန်းပါတယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေဟာ တောက်ပနေပြီး ခန့်ညားလှတယ် ဆိုရမှာပါ။ သူ့ရဲ့ ဆံပင်ရှည်တွေကို အနောက်ဘက်မှာ သေချာ စည်းနှောင်ထားပါတယ်။ သူ့အသွင်အပြင်ဟာ ဘယ်သူ့ကိုမှ ဦးမညွတ်ပဲ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးမှု ပိုင်ဆိုင်ထားပါသေးတယ်။ အထူးသဖြင့် စကားပြောနေတဲ့ အသွင် ပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေပါ။ ပြောရရင် ချင်းကျူရဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ကို ယှဉ်လို့ ရနေခဲ့ပါတယ်။

သူက ငါ့ရဲ့ ဂိုဏ်းတူအစ်ကိုကြီးကော ဟုတ်လို့လား။

ပကျူး.. ပကျူး.. ပကျူး… (ကျီးကန်း သုံးကောင် ဖြတ်သန်းသွားသည်။)

လာနောက်နေတာလား။

လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်ကျော်လောက်တုန်းက ရွှမ်းရီတောင်တန်းဂိုဏ်းကို စတင်ရောက်ခဲ့ချိန်ကို ချင်းကျူ ပြန်အမှတ်ရမိခဲ့ပါတယ်။ ပိုင်ရီဟာ အဲဒီကတည်းက အခုအထိ ဒီရုပ်ရည်ပါပဲ။ ဒီပန်းချီကားထဲက လူကြီးက ပိုင်ရီကော ဟုတ်လို့လား။

“ထားလိုက်တော့။ ပြန်ရောက်မှပဲ မေးလိုက်တော့မယ်”

ချင်းကျူလည်း ပုံတူပန်းချီကားကို လိပ်သိမ်းလိုက်ပြီး အရက်တစ်ကြိုက် အားရပါးရ မော့သောက်လိုက်ပါပြီ။ ပြီးတာနဲ့ အိပ်ရာထက် အိပ်စက်လိုက်ပါတော့တယ်။

တာအိုခဲတံ ( အပူအပင်မဲ့ အင်မော်တယ် ) (ချင်းကျူ) ( စ / ဆုံး )Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin