"Psst." Bumaling ang tingin sa amin ni Kuya London na nasa harap na upuan. "Kung maglalandian naman kayo ay siguraduhin ninyong hindi ko kayo naririnig kasi... naiinggit ako."
"Epal mo talaga kuya kahit kailan!" reklamo ko sa kaniya at kinuhanan ng pictures ang mga nagtataasang bundok at bato habang binabaybay namin ang daan pababa ng Baguio.
"Sa tingin mo, magugustuhan nila Tita 'tong mga pagkain na 'to?" tanong ni Dion at ipinakita niya ang picture na mukhang sinend sa kaniya ng nanay niya. Mga lutong ulam ito kagaya ng Menudo, Shanghai, Pansit, Fried Chicken, at kung ano pang pagkain na parang malaking selebrasyon ang pagpunta namin doon.
"Grabe, more than enough 'yan Dion. Akala mo ay may malaking birthday na magaganap sa inyo sa dami nang pagkain. Pero sa daming nakahanda, I am pretty sure ay may magugustuhan naman sila Dad diyan. Baka nga ilayo ko pa si Dad sa mga putok batok na pagkain dahil baka mapainom na naman ng gamot ng wala sa oras." Paliwanag ko sa kaniya.
Sa dami nang bumababa sa Baguio ay anong oras na rin kami nakarating sa Nueva Ecija. Pagkababa pa lamang namin ng sasakyan ay sinalubong na agad kami nina Nanay Tessie at Tatay Cesar (Dion's parents) they are more okay now kasi the last time na nakita ko sila ng personal ay noong Charity event kung saan binagyo sila Dion.
"Ang ganda-ganda mo pa rin, hija," natatawang sabi Nanay Tessie habang ako'y nagmamano. "Pumasok kayo sa loob ng bakuran may mga pagkain sa loob."
"Nag-abala pa kayo, Tita," sabi ko sa kaniya. "Ay may pinamili po kami na mga gulay saka gamit sa kusina. Nasabi po kasi ni Dion na mahilig kayong magluto. Nataon din na nasa Baguio kami kaya pinamili po namin kayo para mas makamura." I explained to them.
Pakiramdam ko ay isa akong artista na dumating sa lugar nila Dion sa dami ng mga kabataang kumukuha ng pictures sa akin. Ngayon ay gets ko na 'yong feeling ni Dion noong mga pinsan ko ang nagpapa-picture sa kaniya during our family gathering. Ang overwhelming and awkward at the same time.
Mabilis na nagkumustahan sina Dad at sina Tito. "Probinsyang-probinsya pa sa lugar namin." Natatawang sabi ni Dion while he was guiding us to an old house na bahay nila.
It's not actually an old house na sura-sira. More likely parang bahay na may old style dahil sabi ni Dion ay bahay daw iyon ng mga lola niya. They do not want to renovate it into modern house kaya mine-maintain na lang daw nila 'yong mga lumang kahoy.
"Maganda nga dito, eh. Compare sa village namin na puro kalsada at dikit-dikit na bahay ang makikita mo." I explained to him. Maliit na compund kasi ang lugar nila Dion at ayon sa kaniya ay karamihan nang nakatira rito ay kamag-anak niya. Mapuno pa rin dito at presko ang ihip ng hangin.
Naglakad kami tungo sa bahay nila Dion. Sa pabas pa lang nito ay may naka-setup ng tent na may mukha ng Kagawad nila, may long table at videoke na tumutugtog ng minus one. Sa gilid ay nandoon ang mga handa nilang pagkain.
"Hello, Shinobi!" Dalawang bata ang tumawag sa akin at kumaway ako sa kanilang dalawa. They are really happy na napansin ko sila at napatawa na lang ako.
Grabe, sa buong buhay ko ay never ko in-expect na magiging isang public figure ako lalo na't mas gusto ko noon na nasa bahay lang na nagbabasa ng mga fiction/self helped books o kaya naman ay nakikinig ng mga podcast.
And then one day, my fruends invited me to play Hunter Online at nagbago angtakbo ng buhay ko. I became part of peofessional teams tapos doon na nagbago ang takbo ng buhay ko... in a good way, I guessed?
"Milan, kumain na kayo. Hinanda namin sa inyo lahat ng 'to." Sabi ni Nanay Tessie sa akin. "Saka may tutulugan na ba kayo? Ipapahanda ko 'yong ibang kuwarto kung sakaling wala pa."
Chapter 169: Meeting her
Magsimula sa umpisa
