"ဟလို..."
"ယမကာဂမုန်း... ဟုတ်တယ်မလား.."
"ဟုတ်တယ်... သယ်သူလဲမသိဘူး.."
"ဟင်းးးးးကိုယ် ဟိန်းစိုးပါ.."
ဂမုန်း ဖုန်းကို တစ်ချက်ပြန်ကြည့်လိုက်မိသည်။
ဟိန်းစိုးက သူ့ဖုန်းနံပါတ်ဘယ်ကရတာလဲ။
အခုကကောဘာလို့သူ့ကိုဆတ်တာလည်း။
ဂမုန်း မျက်ခုံးနှစ်ခုကိုတွန့်ချိုးကာ လေသံကိုနှစ်ဆမြှင့်လိုက်တယ်.."
"ဘာလိုငါ့ကို ဖုန်းဆတ်တာလဲီးကောင်...မင်းဟာယောကျ်ားတန်မဲ့ တကယ်စောက်ရှက်မရှိဘူးနော်..."
"ဟက်!!...အစွာလေး ဖြေးဖြေးဆဲမှပေါ့...မောနေပါဦးမယ်...ကိုယ်အရမ်းအရေးကြီးတဲ့အပေးအယူတစ်ခုလောက်လုပ်ချင်လို့..."
"အပေးအယူ..!!"
ဂမုန်း နှုတ်ဖျားမှသံယောင်လိုက်မိသည်။
ဟိန်းစိုး ဆိုတဲ့ကောင်က ကောင်းသောအရာမဟုတ်။
ဘာတွေများယုတ်မာဦးမလို့လဲ..။
" မင်းအရမ်းချစ်ရတဲ့လူတစ်ယောက် ကိုယ်ထိန်းသိမ်းထားတယ်...နေရာက ရွာအစွန်းပိုင်းနားက စပါးတွေထားတဲ့သိုလှောင်ရုံအဟောင်းထဲမှာ..အဲ့ဒါ လာရွေးဖို့ ပစ္စည်းကတော့ မင်းကိုယ်တိုင်ပဲ ယမကာ.."
"ဘာ...!"
"မင်း...မင်း...ဘာယုတ်မာမလို့..တီ...!!"
ဖုန်းချသွားသည်။
ဂမုန်းအံကိုတင်းကျိတ်ပြီး မောင့်ဆီဖုန်းဆတ်သည်။
တုန်ရီနေတဲ့ လက်တစ်စုံက 'မောင်'ဟူသောနံပါတ်လေးကိုဖိနှိပ်လိုက်တယ်..။
*မိတ်ဆွေခေါ်ဆိုနေသော တယ်လီဖုန်းမှာ မအားသေးပါရှင်..*
ဟာ!! ဘာလဲကွာ...မောင်ရာ ဖုန်းကိုင်စမ်းပါ။
ငါရင်တွေပူလွန်းလို့ပါ။
ဖုန်းကိုင်ပါ မောင်ရာ။
ဂမုန်းနောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ပြီးဆတ်ကြည့်သည်။
ရလဒ်က အရင်အတိုင်းပင်။
မဖြစ်ဘူး... မောင်ကိုလိုက်ရှာကြည့်ရမယ်။
ပုဆိုးကို အလောသုံးဆယ်ဝတ်ပြီး ဂမုန်းမောင်ရှိလောက်မည့် နေရာတွေကိုအကုန်ပတ်ရှာသည်။
သို့သော်...မောင့်၏အရိပ်အယောင်ကိုမမြင်ရချေ။
နောက်ဆုံးကျန်သည့်နေရာတစ်ခုသာရှိတော့သည်။
မောင့်ရှိနေပါစေဟုသာ အကြိမ်ကြိမ်ဆုတောင်းပြီး ဂမုန်း လယ်စောင့်တဲလေးထဲအပြေးဝင်ရှာသည်။
YOU ARE READING
ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်း ဂမုန်းပန်း( Complete)
Romance" မောင်ပိုင်တဲ့ ဂမုန်းပင်ကို သေခြင်းတရားကတောင် လုယူပိုင်ခွင့်မရှိဘူး.. " သစ်မင်းမောင်..
အပိုင်း(၄၀)
Start from the beginning
