Love that Last Until Eternity

Chapter 9

“Nagpapahangin lang po ma'am” ani ko at nginitian ito, “Okay, huwag ka lang masyadong magtagal riyan at umuwi kana pagkatapos” ani nito sa akin at tumango lamang ako ngumiti kaya umalis na rin siya.

Hinarap ko ulit ang napakagandang buwan at binigyan ito ng matamis na ngiti bago ako umalis sa lugar na iyon at umuwi na.

Nang nakalabas na ako ay umupo muna ako sa may waiting shield para doon maghintay ng sasakyan.

Isang oras na ata ang lumipas ngunit wala pa rin akong makitang sasakyan, maglalakad ba ako? Medyo malayo pa naman ang apartment dito.

I heaved a sigh before telling myself to wait a little more longer.

Nang ilang minuto na ang lumipas at wala pa ring dumating na sasakyan ay naghanda na ako para maglakad ng bigla na lamang my pumaradang sasakyan sa harapan ko.

Nangangamoy expensive.

Hindi naman pamilyar sa akin ang sasakyan dahil isa itong kulay abong BMW X3 and none of my friends own that kind of car. It cost a damn million though kaya lalabayan ko na sana ito ng bigla na lamang bumaba ang bintana sa may passenger's seat.

At bahagyang lumaki ang mga mata ko noong nakita ko ang kaibigan ni kuya Kev. Iyong crush ko! Si Jarred.

“You are Kevin's younger brother's friend, right?” he asked with his baritone voice and I just nodded, can't process the fact that I am talking to my crush.

He chuckled dahilan para kumunot ang noo ko, “You look tense” ani nito nang nakangiti. Damn ang pogi.

“You can talk you know I won't bite you anyway” ani nito sa akin at nginitian ko lang siya ulit dahil hindi ko alam ang sasabihin ko.

It feels like kapag magsasalita ako ay mali ang lahat na sasabihin ko. At ayaw kong ma turn off ang lalake sa pananalita ko.

“You really don't want to speak?” tanong nito sa akin and I just give him a smile dahilan para mapasinghap siya na para bang manghang-mangha siya sa nangyayari, “Unbelievable” lingo-lingong ani nito habang nakayuko.

Ewan ko kung guni-guni ko lang ba iyon pero parang nakangisi siya? Ahh nevermind.

He scratch his nose before turning his eyes on me.

“You're uncomfy with my presence, aren't you?” he asked me dahilan para magulat ako.

“No, no, hindi naman sa ganoon” aligagang ani ko, “You really look so tense” nakakunot noong ani nito, “Hindi ahh” I defensively said.

“Anyway, pa-uwi kana ba?” he asked me, “Ahh oo, kanina pa ako naghihintay ng masasakyan dito pero wala namang dumadaan kaya maglalakad na sana ako nang bigla ka nalang pumarada sa harapan ko” mahabang paliwanag ko sa kanya.

See that's why I don't want to talk dahil alam ko sa sarili kong madaldal ako kahit hindi naman ako mahilig makipag-usap sa isang tao kaya nga kahit ang tagal-tagal ko nang nag-aaral dito ay wala pa rin akong maturing na kaibigan ko talaga.

But I talk a lot whenever I'm with my closest friend and family and whenever I am intense too.

“Wanna take a ride then?” tanong nito sakin and I immediately shook my head at his suggestion, “Huwag ka nang mag-abala pa kaya ko namang maglakad e at tsaka ayaw kong makaabala” ani ko sa kanya.

“Hindi ka naman nakakaabala sa akin” ani nito dahilan para kumunot ang noo ko, “Huh?” ani ko, “I mean, I don't have anything to do since I am taking a leave from my work” ani nito. Work? Nagtatrabaho naba siya?

“Nagtatrabaho kana pala?” I asked him, curious. He just chuckle after hearing my question, “I will answer that once you'll let me drive you home. It's not safe to walk alone at this hour you know” ani nito so I just heaved a sigh before stepping forward and that's his clue to open the door in the backseat.