បើគ្រាន់តែ ស្រលាញ់?

ភាគ៣៥៖លិខិតលែងលះ

     (យើងទៅណា?)

     (ទៅដេកនៅអាផាកមីន៍របស់យើង!) ជុងហ្គុក ស្ងាត់មាត់ច្រៀប ប្រអប់ដៃស្រឡូនស្រាប់តែលូកស្ទាបអង្អែលភ្លៅស្តាំរបស់ខ្លួន។

     (ប៉ុន្តែយប់នេះខ្ញុំត្រូវទៅធ្វើការ!)

     (លាឈប់ទៅ!)

     (មិនអាចទេ..បើខ្ញុំឈប់ ខ្ញុំគ្មានប្រាក់បង់ថ្លៃបន្ទប់ជួលទេ!)

     (រើមកនៅអាផាកមីន៍ជាមួយយើង!)

     (អ្នកប្រុស..)

     (យ៉ាងម៉េច?)

     (ខ្ញុំ..)

     (យើងចិញ្ចឹមឯង!)

     (.....) ជុងហ្គុក ឮសូរអ៊ីចឹងភ្លាម ស្ងាត់មាត់ច្រៀប។ ថេយ៉ុង បង្អូសម្រាមដៃទៅកាន់ចុងចង្កានាយទាញមកជិតហើយឈ្ងោកថើបបបូរមាត់ពណ៌ផ្កាឈូកស្តើង ព្រមទាំងថើបច្របល់ឈ្លីផែនថ្ពាល់ ជុងហ្គុក ចំណែកឯរាងក្រាស់ព្យាយាមលូកដៃចូលទៅឱបចង្កេះតូចស្តើង ហើយថើបតបតទៅកាន់អ្នកដែលផ្តល់ឱកាសឱ្យខ្លួនយ៉ាងជក់មាត់ បឺតផង ខាំផង ថើបយ៉ាងស្និទស្នាលបំផុត។

     នឹកដល់អតីតកាល ស្នាមញញិមលាយឡំភាពឈឺចាប់ក៏ញោចឡើងដោយមិនដឹងខ្លួន។ ថេយ៉ុង ឱនថើបរូបថតកាលរៀននៅឯវិទ្យាល័យទាំងអារម្មណ៍ក្តុកក្តួលរួចលើកវាយកមកឱបជាប់ដើមទ្រូង គេនឹក ជុងហ្គុក កាលពីមុន នឹកណាស់ នឹកស្ទើរតែដកដង្ហើមមិនដល់គ្នាទៅហើយ។

     ~~~
     មានពេលខ្លះ....
       (ពេលណាទើបរួចដៃទៅបងស្រី?) ជុងហ្គុក ស្ញូញមុខធុញទ្រាន់ដល់កំពូលហើយទម្រាំអាចបានបាយចូលពោះគេស្ងាបដប់ដងឥឡូវហើយ។

     (កន្លះម៉ោងទៀត ចាំសិនទៅសង្សាអូនឯងចង់ស្អាតធ្វើខ្លួនយូរអ៊ីចឹងហើយ!) យេរីន ឯណេះព្យាយាមបញ្ចុះបញ្ចូលណាស់ តែចង់កែកុនខ្លួនឱ្យបានស្អាតបាតវាយូរអ៊ីចឹងឯង ទៅប្រញាប់អីពេកក៏មិនកើតដែរ។

     (សួរធ្វើអី? ឱ្យចាំក៏ចាំទៅ កុំចេះរអ៊ូ!) ថេយ៉ុង ងាកមកសម្លក់មុខកំលោះវ័យខ្ចីថ្មែរ ចេះមករអ៊ូរទាំ ធ្វើមុខស្អុយទៅកើត មនុស្សមិនមែនម៉ាស៊ីនទេ ចង់បានលឿនៗដូចចិត្ត ធ្វើមិនបានដូចស្រាប់ហើយ។