Abimin Arkadaşı /Yarı texting/ (TAMAMLANDI ✅)

AA- 37. BÖLÜM

Neyse artık yapacak bir şey yok. En azından devlet çıktı.

"Şaka mı yapıyorsun? Kızım Marmara üniversitesi çıkmış." Abim omzuma hafifçe vurarak konuştuğunda sesinden mutlu olduğu belli oluyordu.

Yani ben pek mutlu oldum sayılmam ama mutsuz da olmadım şimdi. Aman ya. Kader diyelim. Ahiretliğim olan Kader'den bahsetmiyorum.

Annem ve abim sevinerek bana sarıldıklarında tebessüm edip sarılışlarına karşılık verdim.

He bir de kampüs hayatım da olmayacak...

Kampüs hayatı istiyordum ben ya!

Kalbim yaralı... Gönlüm yaralı...

"Kader ne yaptı acaba? Arayayım." Dediğimde başlarını salladılar ve ben Kader'i ararken odamdan çıktılar.

"Efendim?" Kader'in sesi kulağıma dolduğunda iç çektim.

"Girebildin mi?" Dediğimde olumsuz mırıltılarla bana cevap vermiş oldu.

"Sen?" Dediğinde iç çektim.

"Girdim. Marmara üniversitesi tıbbî laboratuvar teknikleri çıktı." Söylediğim şeyle sevinçle konuşmaya başladı.

"Ayayayayayay Marmara üniversitesi mi? Labaratuvar da seviyorsun sen. Çok iyi Oya. Cidden. Çok sevindiiiiim." Dediğinde gülümsedim.

"İnşallah senin de istediğin tutar yavrum." Dediğimde iç çekti.

"Asıl olaya gelelim. Dün ne oldu?" Aklına gelen şeyle hemen konuyu değiştirdiğinde ofladım ve olayı anlattım.

"Ulan abi." Kader ağzının içinde abisine söverken bir anda sesi kesildi.

"Kader?" Dediğimde telefondan burun çekme sesi geldi.

"Oya..." Kırgın ve üzgün çıkan sesiyle dudağımı dişledim.

Kader... Şaka yapıyorum de...

"Oya, yerleşememişim..." Dediğinde derin bir nefes aldım.

"Kader... Ağlama. Ağlama bak daha ek tercihler var. Onlara bakarız." Söylediğim şeylerin ardından titreyen sesiyle konuştu.

"Ben , ben bizimkilerle konuşa-" Diyordu ki sesi kesildi.

"Kader tercihler açıklanmış." Ozan'ın sesi kulağıma dolduğunda yutkundum.

Sesini bile duymak istemiyorum.

Yoluma çıkmadan iyi edersin.

Sözlerim sana ağır mı geldi?

Kalbini mi kırdım? Afedersin.

Ay pardon işte sesini bile duymak istemiyorum...

"Kader , baktın mı? Neden ağlıyorsun bebeğim?" Ozan'ın sesi tekrar kulağıma dolduğunda daha fazla dinlememek için telefonu kapadım.

Laptobumun ekranına bakarak gördüğüm sonuçla kendimi mutlu etmeye çalışmakla uğraştım.

2 yıllık da olsa olsun ya. Devlet en azından.

İyi ya. İyi, iyi. Devlet yani.

Hem az da olsa Marmara üniversitesi'nin adı var.

İyi ya.

Ya aman ya. Okul işte.

Kampüsüm olsaydı keşke... Neyse üniversiteye keyif çatmaya gitmiyorum sonuçta değil mi? Okumaya gidiyorum. Eğitimi güzel olsun yeter.