Reward[Him From Final Year]

Extra-4

ကျွန်​တော်လည်း ဘယ်သူလာတာ
လည်း သိချင်စိတ်က ထိန်းမရတာမို့
အငယ်လေးကိုမစောင့်နိုင်တော့ပဲ
ကုတင်ပေါ်ကဆင်းကာ အခန်း
အပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။

​အောက်မဆင်းသွားပဲလှေကားထိပ်မှာ
ခဏအကြာရပ်​နေတော့ အငယ်လေးက
ခပ်မြန်မြန်အပေါ် ​ပြေးတက်လာပြီး
မောနေတဲ့ပုံစံနဲ့။

" ဆုလာဘ် ကိုကြီးစစ်ကြောင်းက
ပြောတယ် အောက်ထပ်ကို ခဏဆင်း
လာပါတဲ့"

" မင်းကိုတိတ်တိတ်​လေးသွားလို့
ပြောလိုက်တယ်မလား ဘာလို့မင်း
အစ်ကိုဆီသွားတာလဲ"

" သားမသွားဘူး ကိုကြီးစစ်ကြောင်းက သားကိုတွေ့သွားလို့ လှမ်းခေါ်လိုက်တာ
ဆုလာဘ်ကို အခုဆင်းလာခဲ့ခိုင်းတဲ့"

" ဘယ်သူရောက်​နေလို့လဲ"

" ကိုကြီးစစ်ကြောင်းရဲ့အ​မေ"

"ဘာ"

ပြဿနာတော့ အကြီးအကျယ်တတ်ပြီ။
သွားပြီ။

အန်တီကဘာလို့ ဒီအချိန်ကြီးလာရ
တာလဲ။ သူ့သားဆီလာတာထင်တယ်။

ကျွန်​တော် ဒီမှာရှိနေတာ လည်းသိသွား​လောက်ပြီ။အငယ်လေးနဲ့လာ​ခေါ်ခိုင်း
တော့ မဆင်းသွားလို့လည်းမရဘူး။
ဒုက္ခပါပဲ။ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။

--------

ကိုစစ်ကြောင်းနဲ့ သူ့အမေ
ဘာတွေပြောနေကြလဲ​တော့မသိပါ။

အငယ်လေးလက်ကိုဆွဲရင်းဆင်း
လာခဲ့တာ အောက်ထပ်ရောက်တော့ လှေကားရင်းမှာရပ်ရင်းဧည့်ခန်းက
ဆိုဖာ​ပေါ်မှာထိုင်နေကြတဲ့ သူတွေ
အနားမသွားရဲ။

"ဝန်း"

သူ့မေမေနဲ့စကားပြော​နေရင်း သူက
ကျနော့်ကို တွေ့သွားလေပြီ။

အန်တီကတော့ကျွန်​တော့်ကိုလှည့်မကြည့်။

"ဒီကိုလာ​လေ"

အငယ်လေးကို ထမင်းစားခန်းမှာ
သွားစောင့်နေဖို့ မှာပြီး သွားခိုင်းလိုက်ရသည်။

ခြေလှမ်းတွေက လေးပင်စွာနဲ့ပဲ
ဧည့်ခန်းဆီကို သွားရပြီး အနားရောက်
လေ ဘယ်လိုမှမရဲတာမို့ ကိုကို့ကို
အသံတိတ်အချက်ပြပြီး​ခေါင်းခါ
ပြလိုက်မိသည်။