Μαύρο Ρόδο//🥀

Κόκκινο

"Η καρδιά και η ψυχή μου φωνάζουν ναι, αλλά θα ήθελα να παντρευτούμε μια μέρα που να φοράς κοστούμι,εγώ νυφικό,να είναι οι δικοί εκεί και να χορεύουμε,να τραγουδάμε,δε θα θέλες?"

"Ναι"

Είπε ο Πέτρος πριν κολλήσει τα χείλη του στα δικά της,φεύγοντας το ναι που πριν λίγες στιγμές είχε βγει από τα χείλη της,το πιο όμορφο ναι,αυτά τα τρία γράμματα του έδιναν όση ευτυχία όση τρεις ζωές.Εκανε πίσω και την κοίταξε στα μάτια

"Σου είπα να με παντρευτείς και μου είπες ναι,ναι?"

Είπε μη μπορώντας να πιστεψει τι έχεις συμβεί

"Ναι"

"Πότε δε περίμενα ότι θα σου πρόταση έτσι?"

"Καλύτερη από κάθε στημένη"

Είπε η Αννα και ο Πέτρος τη σήκωσε στην αγκαλιά του

"Σου χρωστάω ένα δαχτυλίδι"

"Θα το περιμένω"

Είπε και γέλασε,πλημμυρισμένη από ευτυχία

"Λοιπόν,πάω τη βαλίτσα και πάμε να προλάβουμε τα κοσμηματοπωλεία"

"Πρέπει να αλλάξω"

Είπε η Άννα και έκανε να ξεκουμπωθεί

"Έλα έτσι"

"Κι αν το λέρωσω?"

"Θα μου χαλάσεις το χατίρι?"

Είπε παίρνοντας αυτό το βλέμμα που και τα άστρα να της ζητούσε θα πετούσε να τα κατεβάσει ένα ένα

"Όχι"

Είπε και το χαμόγελο της φώτισε το δωμάτιο

"Απλά πάρε μια ζακέτα,μπορεί να κάνει κρύο "

Ο Πέτρος έκλεισε τη βαλίτσα και τη σήκωσε

"Πάω"

Ο Πέτρος πήρε τη βαλίτσα και έφυγε.Η Άννα ένιωσε ένα περίεργο σφίξιμο στο στομάχι.Μετα από λίγο πήρε την τσάντα της και η ζακέτα της και έτρεξε κάτω.Το αμάξι όμως δεν ήταν απ έξω,αλλά έξω από το γκαράζ με την πόρτα του οδηγού ανοιχτή

"Πέτρο!"

Η Άννα γύρισε πίσω και είδε οτι πέρα από έναν οι φρουροί έλειπαν.Ο άντρας την κοίταξε,δεν ήταν δικός τους.Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει δυνατά,τον πανικό να κατακλύσει το κορμί της.Η τσάντα έπεσε στο έδαφος και η Άννα άρχισε να τρέχει προς τον πάνω δρόμο για την παραλία.Ενιωθε την ανάσα της να καίει στο λαιμό της καθώς τα πόδια της έτρεχαν όλο και πιο γρήγορα