Είπε σχεδόν ουρλιαχτά η Άννα
"Συγνώμη, συγνώμη "
Ο Πέτρος την πήρε στην αγκαλιά του προσπαθώντας να την ηρεμήσει
"Μπορεί να μας βλέπει, μπορεί "
"Τώρα όχι, εκτός αν μπορεί να ανεβεί στο μπαλκόνι "
Η Άννα σχεδόν έτρεμε στα χέρια του
"Δε μπορώ"
Η Άννα έτρεξε κάτω και βγήκε έξω,ο Πέτρος την ακολούθησε
"Αν με ακούς,άσε με ήσυχη!Άσε μας ήσυχους! Έλεγες ότι ήθελες το καλό μου,αν το θες, φύγε!"
Ο Πέτρος την πήρε από τη μέση και την πήγε μεσα
"Τρελάθηκες?Τι κάνεις?"
"Μπορεί να είναι έξω,μας βλέπει Πέτρο,δε μπορώ να ηρεμήσω"
"Μέχρι να έρθει η φύλαξη,δε θα κάνουμε τίποτα.Θα μείνουμε κλειδωμένοι εδώ"
"Τι καλό θα κάνει?Πρέπει να του μιλήσω"
"Άννα,έχει χαθεί το ο έλεγχος.Εφτασε μέχρι το Βίκο,βρήκε το σπίτι μας, πήγε να σε πάρει με τη βία "
"Πέτρο κι αν φέρει άντρες και μας σκοτώσουν?"
"Σςς, τουλάχιστον θα πάμε αγκαλιασμενοι"
"Εσύ το είπες,έχει χαθεί ο έλεγχος"
"Το κάνει επίτηδες,για να σε πανικοβάλλει,να πας σε αυτόν"
"Τι θα κάνουμε?"
"Να φύγουμε για κάπου αλλού "
"Πέτρο,αν δεν τελειώσει αυτή η ιστορία θα τον βλέπω μπροστά μου,δε θα μπορεσουμε να ξαναγυρίσουμε,θα τρέμω κάθε στιγμή όπως τώρα"
"Λοιπόν θα περιμένουμε τους καινούργιους,κάτσε να ηρεμήσεις"
*Ντριν*
Η Αννα έτρεξε πάνω και πήρε το κινητό της
"Αννούλα μη φοβάσαι,εγώ είμαι εδώ"
Η Άννα ούρλιαξε και ο Πέτρος ανέβηκε πάνω
"Αα"
"Τον ψυχακια,μα το θεό.."
"Άννουλα με φώναζε ο..."
Ο Πέτρος φοβόταν πολύ,δεν την ειχε ξαναδεί ετσι.Τοσο φοβησμενη και αυτός τόσο ανήμπορος.Την πήρε στην αγκαλιά του,την ένιωθε να τρέμει,ενώ από τα γαλάζια μας, έτρεχαν ασυναίσθητα δάκρυα.Ο Πέτρος με τη σειρά του εκλεισε τα μάτια προσπαθοντας να μην κλάψει
"Άννα,έχουμε κάμερες ,θα δούμε πώς μπήκε μέσα"
Ο Πέτρος άνοιξε το λάπτοπ του και μπήκε στο αρχείο.Αφου προχωρησε ώρα έφτασε στο βράδυ,στο σημείο που την κρατούσε στα χέρια
