My Husband is a 7th Grader

Chapter 35 - No Longer a 7th Grader

Chapter 35 - No Longer a 7th Grader

"Nagising ba kita?" tanong niya.

My eyes are still half-open but I can clearly see him despite the blinding rays of the morning sun.

His face is so different compared before pero the "home" feeling, it's still vividly here. I was so enticed by how beautiful he looks kaya naman di ko na napigilang hawakan ang kaniyang mukha.

"My wife,"

Even his voice is different. Ibang iba na ang asawa ko. But I know that he is still the same as before. Only his appearance changed and I'm glad that he never fully changed.

Napakatagal na din simula ng huli ko siyang makita. He's really grown up now. At pakiramdam ko any time, maiiyak na naman ako dahil until now di pa din ako makapaniwalang nandito na siya ulit.

"Corona," I called for his name.

"Yes, Rika." he responded and smiled at me. He further caressed my hand that was still touching his beautiful face.

Nababaliw na talaga ako. Sabi ko hindi pa ko sigurado sa kung paano ko siya sasagutin at kakasabi ko lang kagabi na malalim ang sugat na naiwan niya. But look at us now? Ano bang naisip ko at niyaya ko siya dito sa unit ko at tinake advantage siya?! Napakacontradictory ng mga ginagawa ko sa sinasabi ko! Napakarupok mo, Rika!

Hinila ko naman bigla pabalik ang kamay ko at saka bumangon.

"I'm not on my right mind last night," panimula kong pag-eexplain habang nakatalikod sa kaniya.

Tahimik lang naman siya at tila iniintay pa ang mga sasabihin ko kaya naman minarapat kong ipagpatuloy yung explanation ko.

"Uhm... ano ... You can forget about what happened, nadala lang ako ng emotions ko. This doesn't mean na sinasagot ko yung tanong mo sakin. Hindi pa ko ready don," paglilinaw ko.

Tahimik pa din siya at ako naman ay di pa din siya hinaharap. I can't manage to look at his face. Nahihiya pa din kasi ako sa ginawa ko. Naging aggressive ako masyado kagabi. Ganito ba talaga pag di nadiligan ng 9 years? I guess. Lol. Ano ba tong pinag-iisip ko.

"Can I hug you?" tanong niya.

Nabigla naman ako sa tanong niyang yon. I thought may sasabihin siyang iba.

"Uhm... Sige. Yakap lang naman." medyo hesitant kong sabi.

Alam ko namang wala siyang ibang gagawin dahil nagawa naman na namin yon kagabi.

Niyakap nga niya ko mula sa likuran at ipinatong ang kaniyang baba sa balikat ko. Para akong nakukuryente sa ginawa niyang to.

"Rika," bulong niya na halos kumiliti sakin.

"A-ano y-yun?" I stuttered in response to his actions. If he can see my face, for sure, he's gonna tease me for blushing.

"It's fine even if you can't provide me an answer yet. I'm willing to wait no matter how long it takes." paniniguro niya.

"I know it wasn't easy. Kaya handa akong maghintay. Masaya nga ako dahil buong akala ko hinding hindi mo na ako papatawarin. So you asking me to stay here made me feel na somehow you're not totally giving me up and that you are giving me a chance. You never change. You're still my beautiful and kind wife." dagdag pa niya.

Natahimik naman ako sa sinabi niya. I guess hindi nga ako nagbago. I'm still the same as I was. Pero siya ba? Hindi din ba siya nagbago? Hindi naman sa wala akong tiwala sa kaniya but we've been apart for several years. He might have changed for all those years unlike me who remained the same as I was.