~Hümeyra~

12. Bölüm

İYİ OKUMALAR 

-----------------------------&&&------------------------------

" Ne oldu yenge? Yoksa tanıyor musun onu?"

Seslice yutkundum. " B-bu o mu ?" dedim hala emin olamıyordum. Bize yardım eden, bana neredeyse çarpacağı için üzgün olan adam bunu gencecik bir kıza yapamazdı değil mi?

Dolu gözleri ile sadece kafasını salladı.

Resme tekrar bakacağım anda kapı hızla açıldı.

" Ne yapıyorsunuz siz burada?"

Savaş gelmişti. Görmemesi için elimde ki telefonu hızla cebime koydum. Zeynep hemen kendisini toparlamış gülümseyerek abisine bakıyordu.

" Hiç abi konuşuyorduk öyle ? " dedi.

Tabi Savaş ona değil bana bakıyordu. Elimde ki telefonu görmese de cebime bir şey sıkıştırdığımı anlamıştı. İçeri gelerek kapıyı kapattı.

" Konuşuyorsunuz demek? Ne konuşuyorsunuz Zeynep hanım?" dedi. İma doluydu sesi. Kalbim korkuyla dolmuştu. Ses çıkarmadan öylece duruyordum.

" Senin hakkında tabi ki " dedi bir an, kafamı Zeynep'e doğru çevirdim. Savaş da aynı şekilde bakmıştı Zeynep'e. " Benim hakkımda mı?" dedi şaşırarak. Saçmalamaması için kolunu dürttüm ama o beni takmadan abisine doğru yürüyerek koluna girdi.

" evet. Hani senin doğum günün yaklaşıyor ya" dedi abisine bakarak. Savaş cevap vermeyince devam etti. " İşte bende yengeme dedim ki bizim evde hep birlikte kutlayalım diye, ama o kabul etmedi. Kendisi sana sürpriz yapacakmış. " ağzı açık izliyorduk ikimizde.

Bu kadar kısa bir zamanda nasıl bu kadar gerçekçi bir yalan bulmuştu. Kardeşine inandı mı emin olamıyordum. Bir süre gözlerine baktıktan sonra kafasını bana çevirdi. Tedirgin olmamak için kendimi o kadar sıkıyordum ki gece bütün vücudum ağrıyacaktı. Benden gözlerini ayırmadan kardeşini kolundan çıkararak "Sen içeri geç geliyoruz biz " dedi.

Yalnız kalmak istemiyordum onunla. Hemen atıldım " Gerek yok Savaş hadi gidelim annenler masada bizi bekliyor " dedim. Bana bakmaya devam etti. Rahat olmadığımı hatta tedirgin olduğumun farkındaydı.

" Zeynep git sen " dedi tekrar.

" Abi ne gerek..."

" Zeynep, hadi abiciğim "dedi sesini yükseltmeden. Zeynep korkulu gözleri ile bana baktıktan sonra çıkmıştı. Gözlerimiz hala birleşikti. Bana doğru yürümeye başladığı anda seslice yutkundum. Bana tamamen yaklaşıp yüzüme eğildi.

" Demek bana sürpriz yapacaksın?" dedi. Kalbim yine hızlı atmaya başladı ama bu defa korku ile.

" Ben.. " 

" Ne saklıyorsunuz benden?" anlamıştı işte. 

" Ne saklayacağız Savaş, Zeynep dedi ya işte  " dedim yalanını devam ettirmem lazımdı yoksa her şeyi öğrenirdi ve bu ne Zeynep için ne de benim için hiç iyi olmazdı. 

" Ne yani bana doğum günü sürprizi mi yapacaksın ?" dedi ima ile. Tek kaşını da kaldırmıştı. Bütün cesaretimi toplayıp ellerimi göğsüne koydum. Anında çattı kaşlarını.  Önce ellerime sonra gözlerime baktı. 

" Yapamaz mıyım " dedim. Gülümsemeyi de ihmal etmemiştim. Bugün dikkatini tamamen dağıtmam lazımdı. Bir süre gözlerime baktıktan sonra o da benim gibi gülümseyip, göğsünün üzerinde ki ellerimin üzerine ellerini koyarak beni iyice kendisine çekti.