Yağmur üzerimize yağdı, sırılsıklam oldu, dondurdu ama önemi yoktu, artık hiçbir şeyin önemi yoktu, her şeyin değişmek üzere olduğunu biliyordum, dünyamın yıkılmak üzere olduğunu biliyordum.
"Her şeyi mahvettin, anlamıyor musun?" Geri dönüş yok, yüzüne bile bakamıyorum... Issız gözyaşları yüzünden aşağı düştü.
Bunu ona nasıl yapabilmişti? Sözleri, beni içten dışa doğru parçalayan bıçak yaraları gibi ruhuma saplandı.
"Ne diyeceğimi bile bilmiyorum" dedim kendimi kontrol etmeye çalışarak beni çökertmekle tehdit eden paniği kontrol etmeye çalışırken, izin veremezdi... değil mi?
Gözleri nefretle, aşağılayıcı bir şekilde benimkilere kilitlendi, bana yöneltebileceğini asla düşünmediğim bir bakış. "İşimiz bitti," diye fısıldadı düzensiz ama kararlı bir sesle.
Ve bu iki kelime ile dünyam derin bir karanlığa, kasvetli ve yalnızlığa gömüldü... tam bana göre tasarlanmış bir hapishane ama ben bunu hak etmiştim, bu sefer hak etmiştim.
