Taking One Step Closer

Ending

I smiled to her, "Kakarating ko lang. Kanino 'tong luggage? May bisita ba?" ani ko habang tinuturo ang malalaking bag na naroon. 

"That's from my friend. Kakauwi lang niya at dio muna siya titira pansamantala" tumabgo-tango ako sa sinabi ni kuya Kristoff aa 'kin, "He'll be ataying hanggang sa kasal namin. May pinapabaot nga pala siya sa 'yo" then he walked towards me and handed me a color blue  paper.

"Para saan 'to?"

"Gusto niya kasing mameet ka nabanggit ko kasing gragraduate kana, naghahanap siya ng bagong accountant sa business niya sa ibang bansa. Chance mo na 'yan para makahanap ng trabaho, ang laking offer niyan since sa ibang bansa pa." tinaas ko 'yug kilay ko sa kanya.

"Sana inintay niya nalang ako dito"

Kuya just smiled at me at umiling-iling siya, "He's a busy person Kristel. Ang alam ko ay dumiretso siya sa kumpanya nila dito sa Pilipinas at baka mamaya pa 'yon dumating dito"

What a VIP. Binuklat ko ang papel na binigay sa 'kin ni kuya. It's computerized at ang ink ay kulay gold.

'Meet me at Green Park at exact 10pm. Be on time" 

Napasimangot ka agad ako nung mabasa ko 'yung last sentence na nakasulat duon, grabe ang demanding naman nito. Sobrang pavip naman nito. Siguraduhin niya lang na mattanggap agad ako sa trabaho kundi sasapakin ko talaga si kuya Kristoff.

"Bilisan mo ng pumunta dun, baka malate ka pa!" Ani Kuya.

Tumango nalang ako at umakyat na sa kwarto ko. Nagpahinga muna ako bago naligo sa banyo, I chose a floral dress na sakto lang sa tuhod ko. I also wear a black suit para naman medyo pormal ang itsura ko at isang black wedge na three inch ang taas. Natapos ata ako sa pagaayos ng halos alas nuebe na.

Ginamit ko nalang 'yung kotse ni Kuya para mabilis akong makapunta duon. Marunong na akong magdrive at may lisensya na rin ako.

'Yung Green park ay katabi lang ng Tree Park, 'yung pinagdalhan sa 'kin ni  Roiland two years ago. 'Yung burol kung saan ako nakita ni... tsk, lalo akong hindi makakamove -on nito eh. Ba't kasi duon pa ko gustong imeet ng taong 'yun? Teka, paano ko malalaman na siya 'yun? Eh hindi ko nga alam kung lalaki ba yun o babae? Ay! Bahala na talaga!

Pinarada ko 'yung kotse sa parking lot at nagpunta na ako sa burol. Bumabalik sa'kin 'yung mga alaala two years ago habang lumalakad ako papunta sa burol. It was painful. Miss na miss ko na siya gusto ko na siyang makita.

Nang malapit na 'ko sa tuktok ng burol may nakita akong lalaking nakatalikod sa 'kin. Magisa lang siya duon so I presumed na siya 'yung kaibigan ni kuya. Kumakalabog ang puso ko at tumigil ako sa paglalakad, pinagmamasdan ang likuran niya. Nakaharap siya sa view kung saan makikita ang city lights.

I can do this!

Magalalakad na sana ako papalapit sa kanya but I stopped when I finally saw his face. My jaw dropped looking at his face. He's smiling at me at may hawak siyang bulaklak sa kamay niya.

"Roiland"

He walked through me at nang makarating siya sa harap ko ay inabot niya sa akin 'yung bulaklak na hawak niya. It's a blue flower.

"Teka, ba't ka nandito? Don't tell me ikaw yung kaibigan ni Kuya pero hindi ka naman galing ng ibang bansa ah?" naguguluhan kong tanong sa kanya.

Umiling-iling lang siya sa akin, "I'm so sorry" napanganga ako duon sa sinabi niya.

Then I saw his eyes being serious, "I am sorry for hurting you. You've been good to me all this time at wala akong ginawa kundi ang pahirapan ka"

"Teka Roiland, hindi kita maintindihan" 

"Ngayon ikaw naman 'yung kailangang sumaya, siguro kaya tayo hindi meant for each other dahil hindi kita kayang pasayahin tulad ng nagagawa niya..." naguguluhan na talaga ako sa mga pinagsasabi niya. 

"Teka.. ano...." he stopped me from speaking when he started to walk away from me, sinundan ko siya ng tingin at muli siyang nagsalita

"Thank you Kristel" then his back is slowly fading away from my sight. And he left me dumbfounded, ano ba 'yung mga sinasabi niya? Hindi ko maintindihan. Bakit ba ang we-weird ng tao ngayon? Si kuya tapos siya.

'Yung mga sinasabi niya parang two years ago lang, 'yung panahon na gulong-gulo pa 'ko.

Lalakad na sana ako paalis ng burol dahil feeling ko non-sense naman 'yung pinunta ko dito ng biglang may yumakap sa'kin from behind, I was about to protest when I smelled those familiar scent. Sobrang pamilyar na halos magunahan 'yung puso ko sa pagtibok.

"I miss you"

His voice lingered on my ears. Biglang nanigas ang buo kong katawan. That voice it was so familiar to me. 'Yung boses na miss na miss ko na, 'yung boses na matagal ko ng gustong marinig at 'yung nagmamay-ari ng boses na yun, na mahal na mahal ko.

Parang may namuo sa mga mata ko dahil sa realization na 'yon. I am not dreaming right? Tell mw I'm not dreaming.

"Kristel, sorry kung pinaghintay kita. Sorry kung bigla nalang kitang iniwan dito pero nandito na 'ko, hinding hindi na 'ko aalis pa"

Kinalas ko ang kamay niyang nakayap sa akin at dahan-dahan akong humarap sa kanya. Dirediretso ang pagtulo ng luha konhabang nakafitig ako sa kanya. Im not really dreaming. He's here.

"Sasamahan kita dito kahit na anong mangyari dahil hindi nagbago 'yung nararamdaman ko para sayo, mahal na mahal parin kita" he said while looking straight in my eyes. 'Yong mg mapupungay niyang mata. Hindi ko na mapigilang hindi mapahagulhol dahil sa sinabi niya.

Tears of joy. Ilang taon ko bang punangarap na sumaya ng ganito? Ilang beses ko bang pinagdasal na sana bumalik siya sa 'kin at sabihin niya 'yung mga salitang 'yon?

Humagulhol ako at hindi ko alam kung gaano kalakas ang pagiyak ko duon. I felt his hand on my cheeks, I looked up on him and I saw how his eyes glimmered.

"Kristel, I loved you. I love you and I will always love you. Matagal kong hinintay 'yung araw na 'to. This exact place, this exact time with the exact person.. Now, I'm confessing my love to you. Are you still willing to accept it Kristel?" he sincerely said to me.

I felt something inside my tummy. Parang may umiikot duon na kung ano. He still have this hopeful stares. I looked at his face, mas gumwapo siya, mas kuminis ang mukha niya. Clean cut na rin ang gupit niya. He's handsome and I badly wanted this handsome to be my boyfriend kaya dahan-dahan akong tumango sa kanya.

Hinawakan ko din 'yung mukha niya and I lean forward to him. Magkadikit na 'yung mga noo at ilong namin at sinabi ko 'yung mga salitang ngayon niya palang maririnig.

"I love you, Enzo" and our lips finally met. We shared a deep passionate  kiss that lasted for I dont know how long, this was not enough to show to how much I miss him and how much I love him.

Wala nga kaming happy ending dahil nagsisimula palang ang love story namin ni Enzo and I know this time it's faith.

The End

[Edited]
- Christine E.